دلایل شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری‌های ایران‌گرا و آزربایجان‌گرا
مئهران باهارلی
İran ve Azerbaycan Tarih Yazımlarında Türk Kacar Devletini Şeytanlaştırmanın Nedenleri
Reasons for Demonizing the Turkish Qajar State in the Historiographies of Iran and Azerbaijan
MÉHRAN BAHARLI
«سؤزوموز، مئهران باهارلی‌نین یازقالاری توپلوسو» پیتییی، بیرینجی
جیلدده‌ن
“Sözümüz,
Méhran Baharlının yazqalar toplusu” pitiyinden, cild I
از کتاب « سؤزوموز، مجموعه مقالات مئهران باهارلی» -
جلد اول
https://independent.academia.edu/MBaharli
https://sozumuz1.blogspot.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=61579230999069
خلاصه:
شیطان‌سازی از دولت تورک قاجار مولفه‌ای بنیادین در تاریخ‌نگاری‌های ایرانی و آزربایجانی است. در قرون سیزده - پانزده عنصر تورک به لحاظ دموگرافیک و قدرت سیاسی در قلمروی ایران امروزی به اوج خود رسید. این روند در آغاز قرن شانزده با ایجاد «پروژه‌ی قیزیل‌باش - شاه اسماعیل اول» توسط کلیسای ارمنی و سپس حمایت دولت‌های اوروپایی استعمارگر و صلیبی از «دولت قیزیل‌باش» در راستای دشمنی جهانی با تورک، به مدت دو قرن متوقف شد. نادر شاه با تاسیس دولت تورکمان افشار، ضربه‌ای اساسی بر صفویسم ضد تورک و ماکروپلان دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی برای پایان دادن به حاکمیت تورک بر ایران وارد آورد. با تاسیس دولت ایرانیک زندیه، دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی دوباره موفق شدند برای مدتی کوتاه حاکمیت بر ایران را به دست آورند. آغامحمد خان با تاسیس دولت تورکمان قاجار توانست بار دیگر حاکمیت تورک را بر ایران برقرار و دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی را در امر دور کردن تورک‌ها از حاکمیت سیاسی ایران ناکام کند. اما دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی از پا نه‌نشستند و دسیسه‌های متعددی را برای ساقط کردن دولت تورک قاجار طراحی و به اجرا گذاردند. آخرین آن‌ها انقلاب ضد تورک مشروطیت-۱٩٠٩ و کودتای رضا خان-۱٩۲٠ بود که به سقوط دولت قاجار-۱٩۲٥ و پایان دادن به حاکمیت سیاسی یک هزار و دویست ساله‌ی تورک بر ایران منجر شد. دولت تورکمان قاجار پدیده‌ای منفور در اندیشه‌ی پان‌ایرانیسم، ملیت‌گرایی ایرانی – فارسی و تاریخ‌نگاری ایرانی است. زیرا قاجارها تورک و بر تورک بودن خود کاملاً آگاه بودند و به آن افتخار می‌کردند، لهجه‌های تورکمانی و جغتایی و عوثمان‌لی زبان تورکی را به عنوان یک زبان رسمی دوفاکتو به کار می‌بردند، مانند افشارها به زدودن آثار مخرب صفویسم و سیاست‌های ضد تورک دولت قیزیل‌باش (شاه اسماعیل اول، شاه تهماسب اول، شاه عباس اول) تلاش می‌کردند. آن‌ها مفهوم تورکمان که صفویان سعی بر نابود کردن آن داشتند را دوباره احیاء نمودند، و مانند افشارها و بر خلاف صفویان دست دوستی به امپراتوری عوثمان‌لی دراز کرده و برای ایجاد اتحاد استراتژیک بین دو دولت تورکمان قاجار – عوثمان‌لی تلاش نمودند. این همه باعث شده است که در تاریخ‌نگاری ایرانی (محصول پان‌ایرانیسم و ذهنیت صلیبی) قاجارها به صورت شیطان و دشمن و غیر ایرانی و بیگانه و اشغال‌گر و ... تقدیم شوند. در تاریخ‌نگاری آزربایجانی هم که آمیخته‌ای از تاریخ‌نگاری ایرانی و ذهنیت صلیبی به علاوه‌ی استالینیزم روسی است، به شدت از قاجارها شیطان‌سازی، اما حرکت ضد تورک مشروطه تقدیس می‌گردد. حرکتی که رهبران آن را صلیبی‌ها، آنگلوفیل‌ها، ماسون‌ها، ازلی‌ها، پارسی‌های هندوستان، داشناک‌های ارمنی، تروریست‌ها و اوباش و اراذل قفقازی و دیگر عناصر ضد تورک تشکیل می‌داد و هدف ساقط کردن دولت قاجار و پایان دادن حاکمیت تورک بر ایران را تعقیب می‌کرد. از دیگر دلایل شیطان‌سازی از قاجارها توسط تاریخ‌نگاری آزربایجانی می‌‌توان موارد آتی را بر شمرد: آزربایجان‌گرایی محصول روسیه است. بنابراین با دشمن‌سازی از قاجارها سعی به توجیه اشغال اراضی قاجار در قفقاز توسط روسیه‌ی تزاری دارد. تروریست‌ها و مانقورت‌های قفقازی نقشی اساسی در ایجاد ناسیونالیسم ایرانی باستان‌گرا، پان‌ایرانیسم، جنبش ضد تورک مشروطیت و ساقط کردن دولت تورک قاجار داشتند. تاریخ‌نگاری آزربایجانی با غریزه‌ی قبیله‌گرایی و محلی‌گرایی از این تروریست‌ها و اراذل و اوباش قفقازی در مقابل دولت تورک قاجار حمایت می‌کند. نهایتاً بسیاری از سران خائن و مانقورت تبریزی - اردبیلی که بر علیه دولت تورک قاجار در جنبش انگلیسی و پان‌ایرانیستی و ضد تورک مشروطیت و ادامه‌ی آن حرکت آزادی ستان در تبریز اشتراک داشتند، بعدها به جمهوری آزربایجان شوروی مهاجرت و یا فرار کردند. این افراد که نوعاً و عمیقاً فاقد شعور ملی تورک و اغلب ضد تورک و مخصوصا ضد عوثمان‌لی و ضد تورکیه بودند، در دوره‌ی استالین تاریخ‌نگاری آزربایجانی را بر اساس تاریخ‌نگارهای ضد تورک پان‌ایرانیستی و صلیبی و استالینیستی به وجود آوردند. به همین سبب است که در تاریخ‌نگاری آزربایجانی، به عنوان یک اصل هیچ شخصیت و جریان ملی تورک (مانند رهبر ملی تورک اورمولو جمشید خان سوباتای‌لی افشار - مجدالسلطنه) حضور نه‌دارد. بر عکس، تمام شخصیت‌ها و جریاناتی که در تاریخ‌نگاری آزربایجانی شخصیت ملی و یا قهرمان ملی شمرده می‌شوند – یا اصلا تورک نیستند (زردشت، گئومات - گئوماتا، جوانشیر، بابک، ابن یزدانیار، بهمنیار، ...)، و یا افراد و شخصیت‌های فاقد شعور ملی تورک و علناً ضد تورک (شاه اسماعیل اول، شاه عباس اول، رهبران مشروطیت ضد تورک انگلیسی، حرکت پان‌ایرانیستی آزادی ستان به رهبری خیابانی، پیشه‌وری ماشه‌ی روسیه‌ی استالینی، ...) هستند. تقریبا همه‌ی این شخصیت‌ها و افراد هم‌زمان شخصیت‌ها و قهرمانان ملی ناسیونالیسم افراطی فارس و پان‌ایرانیسم نیز هستند. به عبارت دیگر قهرمانان ملی دو ملت ساخته‌ی استعمار، یعنی ملت ایران و ملت آزربایجان یکی است.
Özet
Türk Kacar Devletinin şeytanlaştırılması, Îran ve Azerbaycan Târîh Yazımlarının temel bir bileşenidir. 13-15. yüzyıllarda günümüz Îran topraklarındaki Türk varlığı demografik ve siyâsî güç açısından zirveye ulaştı. Bu eğilim, 16. yüzyılın başlarında, küresel Türk düşmanlığı doğrultusunda Ermeni Kilisesi tarafından yaratılan ve daha sonra Sömürgeci Haçlı Avrupa devletleri tarafından desteklenen “Kızılbaş - I. Şah İsmail Projesi” ve “Kızılbaş Devleti”nin ortaya çıkmasıyla durduruldu. Nâdir Şah, Türkman Afşar Devletini kurarak Türk karşıtı Safevizm’e ve Avrupalı Sömürgeci Haçlı Devletlerinin Îran üzerindeki Türk egemenliğini ortadan kaldırmaya yönelik daha büyük planına önemli bir darbe indirdi. İranik Zend Devletinin kurulmasıyla birlikte Avrupa Sömürgeci Haçlı Devletleri kısa süreliğine Îran üzerindeki egemenliklerini yeniden kazandı. Ancak Ağa Memmed Han, Türkman Kacar Devletini kurarak bir kez daha Îran üzerinde Türk egemenliğini kurmayı başardı ve sömürgeci Haçlı Devletlerinin Îran'daki Türk siyâsî yönetimini sona erdirme çabalarını engelledi. Buna rağmen Avrupa sömürgeci Haçlı Devletleri Türk Kacar Devletini devirmek için çok sayıda komplo kurmaya ve uygulamaya devam etti. Nihâi komplo, Türk karşıtı Meşrutiyet Devrimi-1909 ve Rıza Han liderliğindeki 1920 askeri darbeydi. Bunlar Kacar Devletinin devrilmesi-1925 ve Türk'ün Îran üzerindeki bin iki yüz yıllık siyâsî egemenliğinin sona ermesiyle sonuçlandı. Kacar Devleti; Panİranizm ideolojisi, İran-Fars Milliyetçiliği ve Îran Târîh Yazımında şeytanlaştırılan ve nefret edilen bir varlıktır. Zîrâ Kacarlar Türk kimliklerinin ve Türk mîrâsının farkındaydı ve bununla da gurur duyuyorlardı, Türk dilinin Türkman, Çağatay ve Osmanlı lehçelerini de-fakto resmi dil olarak kullanıyorlardı. Kacarlar, Afşar devleti gibi, Safevizm ve Safevilerin (I. Şah İsmayil, I. Şah Tahmasb, I. Şah Abbas’ın) öteki Türk karşıtı politikalarının izlerini de silmeğe çalıştılar, Safevilerin ortadan kaldırmaya çalıştığı Türkman kavramını yeniden canlandırdılar; Safevilerden farklı olarak, tıpkı Afşarlar gibi, Osmanlı İmparatorluğu'na dostluk elini uzattılar ve iki Türkman Devlet olan Kacar ve Osmanlı arasında istiratejik bir ittifak kurmaya çalıştılar…. Bu nedenlerden dolayıdır ki Îran Târîh Yazımında Kacarlar şeytan, düşman ve İranlı olmayan işgalci yadlar olarak tasvir edilmiştir. Panİranizm ve Haçlı zihniyeti ile Îran Târîh Yazımı ve Rus İstalinizminin birleştirilmiş uzantısı olan Azerbaycan Târîh Yazımında da Kacarlar ağır bir şekilde şeytanlaştırılır, buna karşın Türk karşıtı Meşrutiyet Hareketi yüceltilir. Oysa Sömürgeci Haçlı Avrupa devletleri, Anglofiller, masonlar, Bâbî Ezelîler, Hindistan Pârsîleri, Ermeni Taşnaklar, Kafkasyalı teröristler ve diğer Türk karşıtı haydutların önderlik ettiği Meşrutiyet Hareketi, Kacar Devletini devirmeyi ve Îran'daki Türk egemenliğine son vermeyi amaçlıyordu. Azerbaycan Târîh Yazımında Kacarların şeytanlaştırılmasının başka nedenleri arasında şunlar sayılabilir: Azerbaycancılık Rusya'nın bir ürünü ve ona borçludur. Dolayısıyla Kacarları karalayarak Çarlık Rusya'sının Kafkasya'daki Kacar topraklarını işgalini meşrulaştırmaya çalışıyor. Kafkasyalı teröristler ve Mankurtlar, Paniranism ve Îran Milliyetçiliğinin oluşması ile birlikte, Türk karşıtı Meşrutiyet Hareketi ve Türk Kacar Devletinin devrilmesinde de önemli bir rol oynamışlardır. Bu nedenle, Azerbaycan Târîh Yazımı hemşehrilik ve kabileci içgüdülerle Türk Kacar Devletine karşı olan Kafkasyalı mankurtlar, teröristler ve haydutlarla aynı safta yer alıyor. Son olarak Türk Kacar Devletine karşı Anti Türk Meşrutiyet Hareketi ve onun devamı olan Hiyâbânî önderliğindeki Paniranist Âzâdî Setan hareketine katılan hâin ve Mankurt Tebrizli-Erdebillilerden birçoğu daha sonra Azerbaycan Sovyet Cumhuriyeti'ne göç etti veya kaçtı. Türk milli şuurundan büsbütün yoksun ve ağır derecede Türk, Osmanlı ve Türkiye düşmanı olan bu kişiler İstalin döneminde Türk karşıtlığı, pan-İranist Târîh Yazımı ve Sömürgeci Haçlı zihniyeti üzerine kurulu Azerbaycan Târîh Yazımını oluşturdular. Azerbaycan Târîh Yazımında genel bir kural olarak, Türk milli lider Urmulu Cemşid Han Subataylı Afşar gibi Türk milli şahsiyetlerin veya hareketlerin bulunmamasının nedeni budur. Bunun yerine, Azerbaycan Târîh Yazımında milli şahsiyet veya ulusal kahraman sayılan tüm şahsiyetler ve hareketler ya Türk değiller (Zerdüşt, Guamata - Qaumâta, Cavanşir, Bâbek, İbn-i Yezdanyar, Behmenyar bin Merzban, …), ya da Türk milli bilinçten yoksun, veya açıkça Türk ve Türklüğe düşmanıdırlar (Ermeni kilisesi ve Haçlıların maşası olan Şah İsmayil I, Şah Abbas I, Türk karşıtı İngiliz Meşrute Hareketi, Panİranist Âzâdî Setan Hareketi, ve Rusya – İstalin'in piyonu olan Türk karşıtı Pişeveri, …). Bunun sonucunda Azerbaycan târîh yazımının bütün milli şahsiyetleri, aynı zamanda aşırı Fars milliyetçiliyi ve Panİranismin de milli şahsiyetleridir. Başka bir deyişle, sömürgeciliğin yarattığı iki milletin, yani İran milleti ile Azerbaycan milletinin milli kahramanları bir ve aynıdır.
Abstract
The demonization of the Turkish Qajar State is a fundamental component in Iranian and Azerbaijani Historiographies. In the thirteenth and fifteenth centuries, the Turkish presence in terms of demographics and political power in the territory of present-day Iran reached its peak. This trend was halted in the early sixteenth century with the emergence of “the Shah Ismail Project” and the “Qizilbash State”, which were created by the Armenian Church and later supported by Colonial Crusader Europe in line with their global enmity towards the Turks. By establishing the Turkman State of Afshar, Nader Shah dealt a significant blow to the anti-Turk Safivism and the larger plan of European Colonialist Crusader States to eliminate Turkish rule over Iran. With the establishment of the Iranic Zand State, the Colonialist and Crusader European States briefly regained sovereignty over Iran. However, by establishing the Qajar State, Agha Memmed Khan was able to once again establish Turkish rule over Iran and thwart the efforts of the Colonialist Crusader States to end Turkish political rule in Iran. Despite this, the Colonialist European States continued to plot and implement numerous conspiracies to overthrow the Turkish Qajar State. The final plot was the anti-Turk Revolution of constitutionalism – Mashruteh and the military coup led by Reza Khan, which ultimately resulted in the downfall of the Qajar government and the end of Turk’s thousand-year political rule over Iran. The Qajar State is a hated phenomenon in the realm of pan-Iranism, Iranian-Persian nationalism, and Iranian Historiography. The Qajar were keenly aware of their Turkish identity and Turkish heritage and took pride in them. They used the Türkman, Çağatay, and Osmanlı dialects of the Turkish language as a de facto official language. They revived the Türkman concept that the Safavids (Ismail I, Shah Tahmasb I, Shah Abbas I) had attempted to eradicate. Unlike the Safavids, the Qajar, much like the Afshars, extended a hand of friendship to the Ottoman Empire and sought to establish a strategic alliance between the two Turkman governments, i.e., Qajar - Ottoman. As a result, Qajars have been portrayed as malevolent figures, devils, enemies, non-Iranians and occupier foreigners in Iranian Historiography. In Azerbaijani Historiography, which is an extension of Pan-Iranism and Crusader mentality based Iranian Historiography combined with Russian Stalinism, Qajars are heavily demonized, while the anti-Turkish Constitutional Movement is glorified. Although this movement, was led by colonial European crusader states, Anglophiles, Freemasons, Babi Ezelis, Parsees of India, Armenian Dashnaks, Caucasian terrorists and other anti-Turkish thugs, aimed to overthrow the Qajar State and end Turkish rule in Iran. Among the reasons for demonizing the Qajars in Azerbaijani Historiography, the following can be mentioned: Azerbaijanism is a product of Russia. Therefore, by vilifying the Qajars, they attempt to justify Tsarist Russia’s occupation of the Qajar lands in the Caucasus. Caucasian terrorists and Mankurts were crucial in the creation of Iranian Arhcaism and Nationalism, Paniranism, as well as anti-Turkish Constitutionalism Movement and the overthrow of the Turkish Qajar States. As a result, Azerbaijani Historiography, driven by tribalistic instincts and localism, aligns with these Caucasian terrorists and criminals against the Turkish Qajar government. Finally, many of the traitor and Mankurt leaders from Tebriz and Erdebil who participated in the constitutional movement against the Turkish Qajar State and its continuation the Azadi Setan movement led by Khiyabani, later migrated or fled to the Soviet Azerbaijan. These people, lacking Turkish national consciousness, during Stalin's era created Azerbaijani Historiography, based on anti-Turkish sentiments, as well as pan-Iranist Historiography and a Crusader Mentality. This is the main reason why as a rule there are no Turkish national figures or movements in Azerbaijani Historiography such as the Turkish national leader Urmulu Cemşid Han Subataylı Afşar. Instead, all the figures and movements considered national in Azerbaijani Historiography - such as Zoroaster, Gaumata, Juansher (Javanshir), Babak, Shah Ismail I, Shah Abbas I, the leaders of Anti Turkish constitutionalism movement, the pan-Iranist movement of Azadi Setan led by Khiyabani, and the Pisheveri who was an anti-Turk pawn of Stalin's Russia – do not possess any Turkish national awareness or are openly anti-Turkish. In other words, the national heroes of the two nations created by colonialism, namely Iranian nation and Azerbaijanian nation, are one and the same.
الف- شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری ایران‌گرا و ناسیونالیسم ایرانی
١-شیطان‌سازی از رژیم قبلی توسط رژیم جدید: رژیم‌های جدید که بعد از ساقط کردن یک رژیم قبلی تاسیس می‌شوند، معمولاً از رژیم ماقبل خود مشروعیت‌زدائی می‌کنند. حتی بعضی از آن‌ها تا آن جا که می‌توانند رژیم قبلی را لجن‌مال می‌کنند تا بدین وسیله برای حاکمیت خود مشروعیت و توجیهی کسب کرده، و یا بر مشروعیت و حقانیت و ضرورت جای‌گزینیشان به جای رژیم قبلی اضافه کنند. مثلاً در تورکیه رژیم جمهوری - کمالیسم به سیاه‌نمایی از عوثمان‌لی پرداخت، و این امپراتوری سکولار و متجدد را به صورت نادرست یک دولت مرتجع و بنیادگرای اسلامی عرضه کرد. در حالی که امپراتوری عوثمان‌لی بنیادگرا نه‌بود و مانند دیگر امپراتوری‌های وقت اوروپا (روسیه، فرانسه، ...) صرفاً از دین به صورت ابزاری سنتی استفاده می‌کرد. در روسیه نیز رژیم کومونیستی - لنینی - بولشویکی – استالینی که در خون‌ریزی و استبداد نمونه‌ای منحصر به فرد در تاریخ است به همین روش با امپراتوری تزاری برخورد نمود و آن را به صورت نظامی بسیار مخوف‌تر از آن چه بود عرضه کرد.
در ایران هم دولت پهلوی در طول حیات خود مخصوصاً در دوره‌ی رضا شاه، عیناً و طبیعتاً برای مشروعیت‌سازی از دست‌اندازی خود بر دولت ایران با طرق غیر قانونی و نامشروع (کودتا، سپس مجالس شورا و موسسان فرمایشی و ...)، به شیطان‌سازی از دولت قاجار که ساقط کرده و به جای آن بر تخت نشسته بود دست زد.
٢- تغییر تیپولوژی ملی دولت ایران از تورک به فارس: جای‌گزینی دولت پهلوی با دولت قاجار، صرفاً تغییر دادن رژیم و دولت قبلی منسوب به یک عنصر ملی معین به یک رژیم و دولت جدید اما باز منسوب به همان عنصر ملی نه‌بود. بلکه دست به دست گشتن قانونی و حقوقی دولت از عنصر ملی تورک به عنصر ملی فارس (تاجیک‌های سابق)، و یا تغییر تیپولوژی ملی و اتنیکی دولت حاکم بر ایران هم بود. دست به دست گشتن قانونی و حقوقی حاکمیت سیاسی بر ایران از تورک به فارس (تاجیک قبلی) و پایان یافتن حاکمیت سیاسی بیش از هزار ساله‌ی تورک بر ایران، آخرین مرحله و نتیجه‌ی کشمکش طولانی توران - ایران و یا تورک - تاجیک است. نسبت دولت پهلوی با دولت قاجار، مانند رابطه‌ی جمهوری تورکیه با امپراطوری عوثمان‌لی که هر دو به لحاظ ملی تورک بودند و یا رابطه‌ی حاکمیت دولت شوروی با روسیه‌ی تزاری که هر دو روس بودند نیست. بلکه به عنوان نمونه مشابه حاکمیت سیاسی یهودی‌ها پس از تاسیس دولت اسرائیل بر سرزمین فلسطین است که قبلاً تحت حاکمیت ملل و عناصر ملی دیگری بود.
دولت‌های جدید و فارس‌محور پهلوی و ادامه‌ی آن جمهوری اسلامی ایران و تاریخ‌نگاری ایرانی و ناسیونالیسم فارسی صادقانه اعتقاد دارند که با ساقط کردن قاجارها، نبرد تاریخی توران – ایران و تورک – تاجیک به صورت عادلانه پایان یافته و ملت ایران که آن را هم در نهایت فارس و فارسی‌زبان و آریانژاد می‌دانند، به اسارت درازمدت خود تحت حاکمیت تورک پایان داده و به آزادی و استقلال ملی خویش نائل شده است. بدین سبب آن‌ها به هنگام سیاه‌نمایی و شیطان‌سازی از قاجارها، به زعم خود از استقلال و آزادی ملی فارس‌ها، در مقابل حاکمیت تحمیلی تورک‌ها که در نظر ایشان ملتی بیگانه و اجنبی مانند عرب‌ها و موغول‌ها است، دفاع می‌کنند.
٣- تحریک تعصبات ملی‌گرانه در میان فارس‌ها: بیگانه و اجنبی بودن قاجارها به سبب تورک و موغول بودن آن‌ها، گفتمان بنیانی سیاسی و هویتی حرکت ضد تورک مشروطه بود. ناسیونالیست‌های فارس کنونی هم (جریانات و طیف‌های گوناگون ملی‌گرا، مذهبی، چپ، لیبرال، دموکرات، سلطنت‌طلب‌ها، و ... ) که معتقد به ملت ایران ایجاد شده در دوران مشروطه‌اند، قاجارها را تورک و موغول و بیگانه و اجنبی؛ و حرکت مشروطه، مشروطه‌طلبان و گروه‌های متفق آنان که قاجارها را تضعیف و دولت پهلوی که قاجارها را ساقط کرد را حرکت و دولت ملی و خودی می‌دانند.
در حال حاضر نیز شیطان‌سازی از و لجن‌پراکنی مستمر در باره‌ی قاجارها یکی از موثرترین ابزارهای ناسیونالیست‌های فارسی – ایرانی برای تحریک حسیات ملی‌گرانه در میان عنصر ملی فارس که امروز بر دولت ایران حاکم است و تحکیم پایگاه مردمی خود در میان ملت فارس که اغلب اسیر توهمات قومی فارس‌گرایانه و تورک‌هراسانه است می‌باشد. ناسیونالیسم فارسی – ایرانی حتی موفق شده است که مفاهیم «قاجار» و «قجر» و به‌طور ضمنی «تورک» را در ادبیات سیاسی فارسی – ایرانی، به عنوان سمبول و مترادف فساد و سفاهت و ارتجاع و بی‌عرضه‌گی و بیگانه‌گی و مسخره‌گی و بدویت و وحشیت و دلقک‌مآبی .... تثبیت کند.
٤- نارضایتی دولت‌های اوروپایی از عوثمان‌لی‌گرایی دولت قاجار: جهت‌گیری ژئوپولیتیک دولت قاجاری که عموماً عوثمان‌لی‌گرایی بود، هم‌چنین اتحاد اسلام‌گرایی قاجارها و در مقاطعی روس‌گرایی محمد شاه غازی و محمدعلی شاه، با منافع سیاسی وقت انگلستان و فرانسه و دیگر دولت‌های استعمارگر اوروپای غربی مطابق نه‌بود. این یکی از دلایل عمده‌ی متمایل شدن انگلستان و غرب صلیبی به پایان دادن سلسله‌ی قاجاری (و خاتمه‌ی حاکمیت تورک بر ایران)، و تاسیس دولت پهلوی (و تاسیس حاکمیت فارس بر ایران) بود. به عبارت دیگر قاجارستیزی در تمام سال‌های حاکمیت آن دولت و مخصوصاً شیطان‌سازی از خاندان تورک قاجارها در حین جنبش تنباکو و شورش‌های بابی و حرکت مشروطه و سال‌های جنگ جهانی اول، ... دارای یک جبهه‌ی گسترده و پایه‌ی محکم غربی و اوروپایی و صلیبی هم است. این جبهه و پایه‌ی غربی و اوروپایی باعث می‌شود سیاه‌نمایی از قاجارها در مراکز آکادمیک و سیاسی غرب (ایران‌شناسی، مطالعات تاریخ ایران،....) که ایران را صرفاً مُلک فارس‌ها و ایرانیک‌ها و نه تورک‌ها می‌دانند همواره زنده نگه داشته و بازتولید شود و با ادخال مستمر به ایران، قاجارستیزی قبلاً موجود در ناسیونالیسم فارس - ایرانی و نهادینه در دولت - ملت جدید ایران را تحریک و تشدید کند.
٥-نفرت از تورک بودن و تورک‌گرایی قاجارها: قاجارها نه تنها تورک بودند، بلکه بر آن آگاهی داشتند و به تورکیت خود مباهات می‌کردند، حتی برای تورک بودن مزایا و تفوق‌های ذاتی (حاکمیت جهانی تورک، مشروعیت حاکمیت به سبب تورک بودن، ....) قائل بودند. سلاطین قاجار علی رغم حکومت بر کشوری چندملیتی و چندزبانی و رعایت بی طرفی قومی – ملیتی، من غیر مستقیم از زبان و فرهنگ تورکی، از جمله از طریق تاکید آشکار بر تورک بودنشان، کاربرد رسمی دوفاکتو و گسترده‌ی زبان تورکی در دربار و ارتش و در عرصه‌ی دیپلوماتیک و ... حمایت می‌کردند. واقعیت تورک بودن قاجارها و مخصوصاً تورک‌گرایی ایشان، یک عامل تماماً مستقل در قاجارستیزی دولت ایران و ناسیونالیسم فارس – ایرانی است و باعث عصبیت و خشم و استیصال آن‌ها که تورک و تورکی را بیگانه و خوار و یک تهدید واقعی، و ملت ایران را فارس و فارسی گمان می‌کنند می‌شود.
نتیجه: عوامل فوق باعث شده است که در ایران مورد شیطان‌سازی از و سیاه‌نمایی قاجارها در دوره‌ی پهلوی به مراتب شدیدتر از موارد مشابه در دیگر مناطق جهان که صرفاً تغییر دولت و رژیم بدون تغییر تیپولوژی ملی آن را تجربه کرده‌اند باشد. به گونه‌ای که امروز قاجارستیزی به اعماق جامعه‌ی فارس از عوام و خواص رسوخ کرده و تبدیل به مولفه‌ای بنیادین از ناسیونالیسم ایرانی – قومیت‌گرایی فارس، و سنتی در تمام جریانات فرهنگی و سیاسی فارسی – ایرانی عمده در ایران (چپ ایرانی، بنیادگرایی شیعی، لیبرالیسم ایرانی، ...) شود. ادامه‌ی شیطان‌سازی از و سیاه‌نمایی قاجارها در جمهوری اسلامی نشان می‌دهد که این دولت هم در این عرصه هیچ فرقی با دولت پهلوی نه‌دارد و ناسیونالیسم ایرانی ضد تورک او را عیناً به ارث برده و خودی کرده است.
ب-شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری آزربایجان‌گرا
تاریخ‌نگاری آزربایجان‌گرا هم مانند تاریخ‌نگاری ایران‌گرا، بلکه بیشتر از آن، قاجارستیز است. دلایل این امر آن است:
١-وارث میراث مشروطه بودن: نوع ایران‌گرا و پان‌ایرانیستی آزربایجان‌گرایی، محصول حرکت انگلیسی و ضد تورک و ضد قاجار مشروطیت ایران است. آزربایجان‌گرایی پان‌ایرانیستی نخست با تاسیس تشکیلات آنگلوفیل، ماسونی، ازلی - یحیایی، تروریستی و ضد تورک «انجمن اتحادیه‌ی آزربایجان - تهران» که رهبران آن را تقی‌زاده (ماسون و جاسوس و عامل انگلیس)، اردشیر ریپورتر (از پارسیان زرتشتی هندوستان و عامل اطلاعاتی بریتانیا در ایران که بعدها در تاسیس رژیم رضا شاه نقش اساسی را بازی کرد)، ملک المتکلمین و سيد جمال‌الدين واعظ (هر دو بابی ازلی و ماسون)، جلیل اردبیلی (پان‌ایرانیست)، حیدرخان عموغلو (تروریست و آدم‌کش روس‌گرا) و .... تشکیل می‌دادند شروع شد و سپس توسط تشکیلات‌هایی که تحت نفوذ و کونترول او بودند، مانند «انجمن غیبی تبریز - انجمن ایالتی آزربایجان تبریز»، «فرقه‌ی دموکرات آزربایجان» به رهبری خیابانی شعبه‌ی ایالتی فرقه‌ی دموکرات ایران، «آزادی سِتان»، ....، و مانند سرطان در تبریز و باکو منتشر شد. این نوع آزربایجان‌گرایی ایران‌گرا و پان‌ایرانیستی که ماهیتاً ضد قاجار و ضد تورک است، علاوتاً برای مخفی کردن تاریخ خیانت‌بار خود و اشتراک و نقش تعیین کننده‌اش در ساقط کردن قاجارها و پایان دادن به حاکمیت سیاسی تورک بر ایران، مجبور است که تصویری مخوف و فاسد و بی عرضه و خون‌ریز و .... از قاجارها ارائه دهد تا ساقط کردن آن‌ها را ضروری و این خیانت خود را تبرئه کند.
٢-در خدمت منافع ملی روسیه بودن: آزربایجان‌گرایی استالینیستی (فرقه‌ی دموکرات آزربایجان - حکومت ملی آزربایجان به رهبری پیشه‌وری، ....) و چپ (ایرانی، آزربایجانی) محصول روسیه‌ی شوروی – استالینیستی، و وفادار و وام‌دار به‌کلیت روسیه و دولت‌مداری روس، و بنابراین موظف به حفظ منافع ملی روسیه و تبلیغ تاریخ ملی روس و توسعه‌طلبی و امپریالیسم روسی است. روسیه در اوائل سلطنت قاجاریه با اشغال جنوب قفقاز آن را از قلمروی دولت تورک قاجار منتزع و به خود الحاق کرد. سپس با تاسیس سلطنت پهلوی، دولت شوروی پس از مدتی به حمایت از رضا شاه پرداخت. آزربایجان‌گرایی استالینیستی قاجارها را به صورت شیطان معرفی می‌کند تا اولا تجاوز و توسعه‌طلبی و اشغال جنوب قفقاز توسط روسیه‌ی تزاری را به آزادسازی و «اهلی ساختن و مدنی کردن وحشیان تورک» آن منطقه تبدیل کند، و ثانیا حمایت شوروی از رضا شاه گویا مودرنیست را مشروع و موجه به‌نمایاند.
٣-دفاع از مانقورتیسم - گؤزقامانیسم قفقازی: مانقورتیسم – گؤزقامانیسم قفقازی به دوره‌ی مشروطیت در اشکال ایجاد ناسیونالیسم نژادپرست آریایی و ضد تورک ایرانی – زرتشتی محور (آخوندوف، ...)، صدور تروریسم و نهادینه کردن فرهنگ خشونت در ایران قاجاری (توسط مجاهدین تورک و فدائیان ارمنی و دیگر تروریست‌ها و هرج و مرج طلبان قفقازی از جمله گورجی)، حرکات غیر قانونی و براندازانه بر علیه دولت مشروع قاجار، و سپس تامین کادر نظامی برای دولت کودتایی سردار سپه و سلطنت رضاشاه (آیریم، ....)، تاسیس احزاب پان‌ایرانیستی نژادپرست (منشی‌زاده، ...) جلوه‌گر شد. آزربایجان‌گرایی استالینیستی بدان سبب که خائنین و تروریست‌ها و نظامیان قفقازی مزبور که دشمن قاجارها بودند در آن برهه جزئی از و اتباع روسیه به شمار می‌آمدند، خود را موظف به تطهیر و تقدیس آن‌ها و در عوض تقدیم قاجارها به صورت شیطان می‌داند.
٤-مانقورتیسم – گؤزقامانیسم تبریزی: مانقورتیسم - گؤزقامانیسم تبریزی اصطلاحی است که برای مجموع تمایلات و رفتارهای ضد تورک و ضد قاجار در میان نخبه‌گان تبریز (و شرق آزربایجان مانند اردبیل) در طول قرن نوزده و بیستم وضع شده است. این مفهوم از جمله اعمال و رفتارهای آتی توسط نخبه‌گان مذکور را شامل می‌شود: پارسی سره نویسی، تقدیم زبان فارسی به عنوان زبان ملی تورک‌ها، انتشار نخستین نشریات درون‌مرزی و برون‌مرزی توسط تبریزیان به زبان فارسی، تاسیس مدارس با اصول جدید به زبان فارسی، اجباری و انحصاری ساختن زبان فارسی در نظام آموزشی و اداری و مطبوعات و ممنوع کردن زبان تورکی، آفرینش داوطبانه‌ی آثار ادبی و هنری به تورکی، اشتراک در ایجاد هویت ملی جدید ایرانی با زبان ملی فارسی و تاریخ زرتشتی و نژاد آریایی، خنجر زدن از پشت به نیروهای ملی تورک در سال‌های جنگ جهانی اول در هم‌سویی با انگلستان و داشناک‌ها و دولت‌های استعمارگر و صلیبی غربی....
ایالت آزربایجان پایگاه اصلی نظامی و جمعیتی و سیاسی دولت تورک قاجار بود و قاجارها به پایتخت آن تبریز علاقه و الفت خاصی داشتند. اما اغلب نخبه‌گان تبریزی در دوره‌ی مذکور نه تنها نمک‌ناشناسانه به دولت قاجار پشت کردند، بلکه بازیچهی خودخواسته و آلت دست داوطلب گروه‌ها و دولت‌های ضد تورک (بریتانیا، فرانسه، ازلی‌ها، پارسی‌های هندوستان، ماسون‌ها، داشناک‌های ارمنی، باستان‌گرایان، گیلک‌ها و مازندرانی‌ها و بختیاری‌ها و ....) شده، بر علیه دولت خود قاجار اسلحه کشیده، تبریز را به پایگاه ناسیونالیسم ایرانی و فارس‌گرایی ضد تورک و ضد قاجار، هم‌چنین پایگاه عملیات تروریستی ارمنی بر علیه دولتین قاجار و عوثمان‌لی و تورک‌های قفقاز و ... تبدیل کردند.
در دوران معاصر ادامه‌ی مانقورتیسم -گؤزقامانیسم تبریزی در قالب «تاریخ‌نگاری آزربایجانی» و «حرکت ملی آزربایجان» و .... به جای نقد و محکوم ساختن نخبه‌گان تبریزی مذکور، با حسیات هم‌شهری‌گری و هم‌شهری‌بازی هم‌چنان با وارونه‌نویسی و تحریف و سانسور تاریخ به تقدیس و قهرمان‌سازی از مخصوصاً خائنین دوره‌ی مشروطه و سال‌های جنگ جهانی اول (و سلاطین صفوی بازیچهی صلیبیان و ...)، و شیطان‌سازی از قاجارها می‌پردازد. به سبب وزنه‌ی سنگین تبریزیان در میان فعالین سیاسی و سیاست‌مداران سراسری و مولفین و شعرا و نویسنده‌گان فارسی‌نویس و مورخین معاصر، قاجارستیزی توسط این دسته‌جات به نورم در این عرصه‌ها مخصوصاً در تبریز و آزربایجان تبدیل شده است.
٥-تورک بودن و تورک‌گرایی قاجارها: آزربایجان‌گرایان هم، مانند ناسیونالیست‌های ایرانی، حتی بسیار بیشتر از آن‌ها، با تورک بودن و تورک‌گرایی قاجارها مساله دارند. زیرا آزربایجان‌گرایان هم مانند پان‌ایرانیست‌ها مخالف هویت ملی تورک و خودنام‌گذاری مردم «تورک» هستند (آزربایجان‌گرایان ایران‌گرا و آزربایجان‌گرایان پان‌ایرانیست معتقد به «هویت قومی آزربایجانی» و وجود قومی به نام آزربایجان هستند که جزئی از ملت ایران است؛ آزربایجان‌گرایان استالینیست معتقد به «هویت ملی آزربایجانی» و وجود ملتی به نام آزربایجان هستند). هویت‌های قومی و ملی آزربایجانی، نه تنها قسمت ساکن در آزربایجان ملت تورک را از دیگر قسمت‌های آن ساکن در خمسه و عراق عجم و ... و دیگر نقاط ایران جدا و تجزیه می‌کند، بلکه آن را از جهان تورکیک و تورکستان قدیم (آسیای میانه، غرب چین) و آسیای صغیر و بالکان هم ایزوله و منقطع می‌سازد. در حالی که قاجارها خود را تورک می‌دانستند و این هویت – همان‌گونه که خودشان هم می‌خواستند - آن‌ها را هم به جوغرافیای تورکان ساکن در ایران و آسیای میانه و آسیای صغیر و هم به تاریخ تورک و تورکان تاریخ پیوند می‌داد. و این، جزئی از جوغرافیا و جهان و تاریخ تورک بودن، همان چیزی است که آزربایجان‌گرایان مخالف آن هستند. بدین سبب آزربایجان‌گرایان به منظور تابوسازی از هویت تورکی و مشمئز کردن تورک‌ها از تورکیت، به شیطان‌سازی از قاجارها که خود را تورک می‌دانستند اقدام می‌کنند.
٦-ادامه‌ی قاجارستیزی توسط «حرکت ملی آزربایجان»: تشکیلات و فعالین سیاسی آزربایجان‌گرای امروزی که مجموعاً «حرکت ملی آزربایجان» نامیده می‌شوند، به لحاظ تاریخی برآیند ادامه‌ی جریانات آزربایجان‌گرایی ایران‌گرا، آزربایجان‌گرایی پان‌ایرانیستی، چپ ایرانی، آزربایجان‌گرایی استالینیستی، مانقورتیسم – گؤزقامانیسم قفقازی، مانقورتیسم – گؤزقامانیسم تبریزی و .... هستند و تمام تاریخ‌نگاری و قهرمانان ملی و تمایلات و ذهنیت و دیدگاه‌های ضد قاجاری و ضد عوثمان‌لی و ضد تورک، و خصلت ماشه‌‌گی برای صلیبیان و ..... آن‌ها را به ارث برده‌اند. به همین سبب در حال حاضر در میان تورک‌ها قاجارستیزی، و تقدیر و تقدیس و قهرمان‌سازی از عناصر ضد تورک مشروطه‌طلب، پان‌ایرانیست و داشناک و ازلی و ماسون و باستان‌گرا و ماشه‌ی صلیبیان و ... که دولت قاجار را ساقط و به حاکمیت یک هزار و دویست ساله‌ی تورک بر ایران پایان دادند تقریباً منحصراً از طرف دو طیف آزربایجان‌گرایان پان‌ایرانیست و آزربایجان‌گرایان استالینیست انجام می‌پذیرد. به عنوان نمونه تحقیقات و بررسی‌های من در باره‌ی عمل‌کردها و مواضع مثبت و مترقی و هویت ملی تورک و تورک‌گرایی و .... قاجارها و افشاگری‌هایم در باره‌ی مواضع منفی و ارتجاعی و ضد تورک دشمنان قاجار، همیشه و در درجه‌ی اول با مخالفت و اعتراض مانقورت‌های آزربایجان‌گرای فاناتیک (اومود دوزگون، محمد آزادگر، حسین نوحی‌وند،...) مواجه شده است و می‌شود.
QACAR TÜRK ERKLETİ XAQANLARI - KINGS OF QAJAR TURKISH STATE
قاجار تورک اه‌رک‌له‌تی خاقان‌لاری - سلاطین دولت تورک قاجار
نوت-تعداد سلاطین قاجار:
۱-در
تاریخ‌نگاری ایرانی سلسله‌ی قاجارها با آغامحمد خان شروع، با فتح‌علی شاه، محمد شاه
غازی، ناصرالدین شاه، مظفرالدین شاه و محمدعلی شاه ادامه، و با سلطان احمد شاه- - پایان می‌یابد، جمعاً هفت - ٧ سلطان.
۲-
خود قاجارها اغلب قبل از آغامحمد خان سه فرد دیگر را هم شاه قاجار می‌دانستند:
سلطان فتح‌علی خان (سلطنت ٦ سال)، محمدحسن شاه (سلطنت ٨ سال)، حسین‌قلی شاه
جهانسوز شاه (سلطنت ٧ سال)، جمعاً ده -١٠ سلطان.
۳-معمولاً
اسم نائب‌السلطنه عباس میرزا هم جزء شاه‌های قاجار آورده می‌شد، اگرچه او به سلطنت
نه‌رسید.
٤-بعد از ساقط شدن سلسله‌ی قاجار، محمدحسن میرزا قاجار سلطان در تبعید این سلسله بین سال‌های ١٩٣٠-١٩٤٣ بود.
نوت-ریشه‌ی قاجارها:
هسته‌ی اصلی قاجارها از موغول-تاتار‌های آسیای میانه و تورکستان هستند که در همان جا و قبل از ورود به خاورمیانه و آسیای صغیر با طایفه‌ی اوغوزی بایات ترکیب شده و به صورت تورکان «بایات» به منطقه‌ی ما، نخست جنوب تورکیه‌ی فعلی و شمال سوریه و لبنان و ... موسوم به شامات آمده‌اند. هسته‌ی اصلی طایفه‌ی اوغوزی بایات خود ممکن است موغول‌های بعدها تورک‌زبان شده در تورکستان قدیم باشد. (اسم بایات جمع موغولی بایان به معنی ثروت‌مند و غنی و ... است). نام قاجار نیز به احتمال بسیار دارای ریشه‌ی موغولی است (مقاله‌ای در باره‌ی ریشه‌ی نام قاجار در سؤزوموز منتشر خواهد شد). بسیاری از طوائف تورک - تورکمان دیگر هم مانند شقاقی و جلایر و باران‌لو از قاراقویون‌لوها و باییندیر که آغ‌قویون‌لوها از آن‌ها بودند .... نام‌های موغولی دارند.
قاجارها در جنوب آناتولی با طایفه‌ی «باییندیر» اوغوزی که آن هم نامی موغولی دارد به شدت آمیخته شده‌اند. در این مرحله تمام اوغوزهای ایلی و کؤچه‌ری (کوچرو) در ایران و قفقاز و خاورمیانه و آناتولی و بالکان «تورکمان» نامیده می‌شدند. قاجارهای ساکن در شامات هم به سبب اسکان قسمت بزرگی از آن‌ها در منطقه‌ی «باییر بوجاق» مشهور به «باییر بوجاق تورکمان‌لاری» و بر مذهب غلات شیعی (علوی‌گری تورک) بودند. قسمت اعظم این قاجارها که به آزربایجان و ایران آمدند به «شام بایاتی» (بیات شام) مشهور شدند. هنوز بقایای قاجارها در سراسر آناتولی مخصوصاً در جنوب (قاجار یؤروک‌له‌ری) و غرب آن (تاهتاجی) و شمال سوریه – باییر بوجاق، و لبنان وجود دارند. هرچند اکثریت مطلق آن‌ها در سوریه و مخصوصاً لبنان، تدریجاً عرب‌زبان و در سوریه و عراق بعضاً کوردزبان شده‌اند.
برای مطالعه‌ی بیشتر
جهالت
است یا مانقورتیسم؟ بایکوت شخصیت‌ها و جریانات ملی تورک از طرف آزربایجان‌گرایان،
و تقدیر و تقدیم خائنین و پان ایرانیست‌ها به عنوان قهرمان ملی از طرف ایشان
http://sozumuz1.blogspot.com/2018/12/blog-post_24.html
فعالین
سیاسی آزربایجان‌گرا، تحریف تاریخ و معرفی کردن رهبران فاقد شعور ملی تورک جنبش
مشروطیت به عنوان شخصیت‌های ملی
http://sozumuz1.blogspot.com/2020/02/blog-post_19.html
مقاومت و
عناد آزربایجان‌گرایان در مقابل حقایق کم کم در هم شکسته می‌شود
http://sozumuz1.blogspot.com/2021/01/blog-post_3.html
قهرمان
ملی ساختن از علیرضا نابدل
http://sozumuz1.blogspot.com/2018/02/blog-post_24.html
دلایل
شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری‌های ایران‌گرا و آزربایجان‌گرا
No comments:
Post a Comment