فارسها از کجا آمدند؟ و یا تورک و عرب و موغول و ... چطور فارس‌زبان
شد؟
مئهران باهارلی
از دوره‌ی مشروطیت بدین سو در ایران ده‌ها هزار
مقاله و کتاب و رساله و برنامه‌ی رادیویی و تلویزیونی و ... در باره‌ی تورک نبودن
تورک‌ها، فارس و آزری بودن بخشی از تورک‌ها که ساکن در منطقه‌ی آزربایجان از تورک‌ایلی
هستند، و تغییر داده شدن زبانشان به تورکی توسط موغول‌ها و به زور، منتشر شده و
الان هم می‌شود.
حال آنکه خود کسانی که امروز فارسی صحبت می‌کنند،
به جز درصد کمی، همه اعراب، تورک‌ها، موغول‌ها و ایرانیک‌های غیر فارس هستند که
بعدها زبانشان به لهجه‌ی ایرانی دری- که فارسی فتح‌علی‌شاهی نامیده می‌شود- تغییر
یافته است.
در
طول تاریخ تا دوره‌ی مشروطیت در همه‌ی منابع و کتب و نشریات و ... صحبت از تورک و
«تاجیک» (١) می‌رفت. در آغاز قرن بیستم نیز صرفا زبان مادری حداکثر ١٠-٥ درصد مردم
ایران تاجیکی -دری – فارسی، زبانی که از افغانستان امروزی وارد ایران شد، بود. اما
امروز در ایران کسانی که تاجیکی -دری - فارسی را به عنوان زبان مادری و اولیه و
... بکار می‌برند حدود ٢٥٪-٣٥٪ جمعیت کل کشور است و عنوان قومی تاجیک هم ناپدید
شده است. باید معلوم شود آن تاجیک‌ها کجا رفتند و به چه علت ناپدید شدند و این ٣٠
درصد جمعیت ایران که الآن به فارسی صحبت می‌کنند از کجا و به چه علت و چه‌طور پیدا
شدند.
به عبارت دیگر، در ایران بحث اصلی در این عرصه
نباید این باشد که تورک‌ها از کجا پیدا شدند، زبانشان در اول آذری بود، منشاء زبان
تورکی آسیای میانه است، و .... . بلکه بحث اصلی باید این باشد که فارسها از کجا
آمدند و چرا و چگونه پیدا شدند و اینکه زبانشان در اول عربی و تورکی و موغولی و
لوری و کوردی و ... بود؛ و منشاء زبان دری افغانستان و ... است.
واقعیت
این است که بخشی از فارس‌های امروزی، اعراب و تورک‌ها و موغول‌ها و ایرانیک‌های
غیر فارس‌زبانی هستند که به مرور زمان آغاز به تکلم به زبان تاجیکی-دری وارده از
افغانستان به عنوان یک زبان ادبی کرده‌اند. بخش بزرگ‌تری از فارس‌زبان‌ها نیز گروه‌های
زبانی و قومی غیر فارس هستند که از مشروطیت بدین سو در اثر سیاست‌های
آسیمیلاسیونیست و فارس‌سازی دولتی و تحمیل زبان فارسی به عنوان تنها زبان رسمی
دولتی و تحصیلی و اداری و رسانه‌ای و ... بر مردمان ایران تغییر زبان داده و شروع
به صحبت به تاجیکی-دری-فارسی، که منشاء افغانستانی دارد، می‌کنند. همچنین این
واقعیت باید تاکید شود که فارس‌های کنونی ارتباطی با پرس‌های باستان ندارند (٢)،
به جز نامشان که تلفظ عربی اسم پارس است (که قرینه‌ی دیگری بر اصلیت عربی آن‌هاست).
نبود
توده‌ی بومی متکلم به زبان فارسی در طول تاریخ در ایران، دلیل اصلی ظهور دو فنومن
و یا پدیده‌ی اجتماعی است:
الف-
نبود فولکلور و رقص و موسیقی و معماری و مینیاتور و قالی‌بافی و دولت‌مداری و ...
فارس. چرا که در ایران یک توده‌ی فارس که این‌ها را بیافریند وجود نداشت. (بر عکس
فولکلور و موسیقی و معماری و مینیاتور و قالی‌بافی و دولت‌مداری و ... تورک). این
نیز به نوبه‌ی خود عامل اصلی دزدیدن فولکلور و رقص و موسیقی و معماری و مینیاتور و
قالی‌بافی و دولت‌مداری و ... تورک از سوی نخبه‌گان فارس و دولت ایران و حامیان
غربیشان، و تقدیم آن‌ها به عنوان ایرانی-پرشین-فارسی، به عبارت دیگر سنت فرهنگ‌دزدی
و سیاست میراث‌دزدی فارسی شده است.
ب-دومین
پدیده، عدم اعتقاد بسیاری از فارس‌زبان‌ها به وجود قوم و یا ملت فارس است. این نیز
قابل درک است، زیرا تورک‌ها هم در طول تاریخ در ایران حضور داشته و هم خود را تورک
می‌شناختند و تورک می‌نامیدند. و این توده‌ی تورک بود که در دوره‌ی مودرنیته تبدیل
به ملت تورک شد. اما در ایران توده‌ای فارس وجود نداشت که خود را با عنوان فارس
شناخته و یا بنامد. نتیجتا قوم ناموجود فارس در دوران مودرنیته به ملت فارس تحول
پیدا نکرد. این نیز به نوبه‌ی خود منجر به این شد که اوروپائیان به منظور پر کردن
خلاء و ایجاد ملتی آنتی تز تورک و عرب در ایران و منطقه، در صدد آفریدن «ملت ایران»،
از طریق فارس‌سازی اجباری تورک‌ها و .... از دوره‌ی مشروطیت بدین سو برآیند ...
یکی
از اهداف بیان مطالب فوق آشکار کردن این واقعیت است که سه دلیل عمده که دولت ایران
و قومیت‌گرایان فارس برای تخطئه‌ی زبان تورکی و ممنوع ساختن و ریشه‌کن کردن آن می‌آورند،
یعنی وارداتی بودن تورکی از شرق، گویا تغییر زبان مردم آزربایجان از آذری و فارسی
به تورکی و تحمیل تورکی از طرف موغول‌ها، از قضا در باره‌ی خود زبان فارسی صادق
است. زیرا زبان دری وارداتی از افغانستان است، فارس‌زبان‌های فعلی در ایران اکثرا
غیر فارس‌های تغییر زبان داده و «فارس‌شده‌گان» هستند، و از مشروطیت به این سو زبان فارسی از طرف
دولت با تمام امکانات و خرج میلیاردها دولار بر غیر فارسها تحمیل می‌شود. یعنی به
منطق قومیت‌گرایان فارس، زبانی که باید در درجه‌ی اول آن را در ایران تخطئه، ممنوع
و منسوخ ساخت، فارسی است و نه تورکی ...
(١)-فارس، تاجیک، تازیک، تات‌جیک: فارس‌های امروزی در
ایران، «تاجیک‌های غربی» سابق، آمیخته با تورک‌ها-موغول‌ها (مخصوصا در دوره‌ها‌ی
سلجوقیان، ایلخانیان، صفویان و قاجارها) هستند. خود تاجیک‌های اولیه، مرکب از دو
گروه «تازیک» یعنی اولاد فاتحان و مهاجرین عرب در آسیای میانه و ایران، و «تات‌جیک»
یعنی ایرانیک‌زبان‌هایی که حاکمیت تورک را قبول کرده بودند هستند. به مرور زمان دو
مفهوم «تازیک» و «تات‌جیک» در هم امتزاج یافته و تبدیل به «تاجیک» شد. نام
تاجیک در ایران با انقلاب مشروطیت و پس از سرقت تلفظ عربی نام یک قوم مرده به اسم
«پارس»، جای خود را به «فارس» داد. در حالی که تازیک‌ها-تات‌جیک‌ها-تاجیک‌ها
آمیخته‌ای از عرب و تورک و موغول و .... تغییر زبان داده به دری هستند و ارتباطی
با «پرس»های باستان ندارند، ادامه‌ی آن‌ها هم نیستند.
به دلایل مذکور من
در نوشته‌های مربوط به ایران قبل از صفویان حتی قاجارها، به جای «فارس»، اسم «تاجیک»
را بکار می‌برم. در مورد افغانستان و آسیای میانه هم اصلا فارس را بکار نمی‌برم و
بسته به مورد از «دری» و یا «تاجیک» استفاده می‌کنم. زیرا همانگونه که ذکر شد مفهوم
قومی «فارس» به معنی امروزی با شیعه شدن تاجیک‌های غربی در ایران پس از سلسله‌ی قیزیلباش (صفوی) و
مخصوصا با ایجاد ناسیونالیسم ایرانی در دوره‌ی مشروطیت بر اساس زرتشتی‌گری توسط
دولت‌های استعماری-صلیبی اوروپایی آفریده شده است.
(٢)-ا. اسمیت و ه.گ.او. دووایت (١٨٣٣ میلادی): پرشیا نامیدن
ایران یک دروغ یونانی است: «پرشیا» (فارسستان) نامیدن ایران و «پرشین»
(فارس-فارسی) نامیدن ایرانیان، یکی از دروغ‌های یونانیان باستان و یک نام‌گذاری
غلط است. زیرا در این کشور تورک‌ها (و عرب‌ها و کوردها و لورها) فارس نیستند و
کلمه‌ای فارسی نمی‌دانند. حتی حاکمیت کشور [قاجارها]، فارسی و یا پرشین نیست.
هرچند اوروپائیان وقت به استفاده از این نام‌گذاری‌های غلط یونانیان دروغ‌گو ادامه
می‌دهند، اما خود ایرانیان اطلاعی از مفاهیم پرشیا و پرشین ندارند. برای آن‌ها
فارس و یا فارسستان صرفا یک استان در جنوب این کشور است.
No comments:
Post a Comment