دلایل شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری‌های ایران‌گرا و آزربایجان‌گرا
مئهران باهارلی
İran ve Azerbaycan Tarih Yazımlarında Türk Kacar Devletini Şeytanlaştırmanın Nedenleri
Reasons for Demonizing the Turkish Qajar State in the Historiographies
of Iran and Azerbaijan
MÉHRAN
BAHARLI
https://independent.academia.edu/MBaharli
https://sozumuz1.blogspot.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100016259447627
خلاصه:
شیطان‌سازی از دولت تورک قاجار مولفه‌ای بنیادین در تاریخ‌نگاری‌های ایرانی و آزربایجانی است. در قرون چهارده - پانزده عنصر تورک به لحاظ دموگرافیک و قدرت سیاسی در قلمروی ایران امروزی به اوج خود رسید. این روند در آغاز قرن شانزده با ظهور «پروژه‌ی شاه اسماعیل اول» توسط کلیسای ارمنی و سپس حمایت دولت‌های اوروپایی استعمارگر صلیبی از «دولت قیزیل‌باش» در راستای دشمنی جهانی با تورک، به مدت دو قرن متوقف شد. نادر شاه با تاسیس دولت تورکمان افشار، ضربه‌ای اساسی بر صفویسم ضد تورک و ماکروپلان دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی برای پایان دادن حاکمیت تورک بر ایران وارد آورد. با تاسیس دولت ایرانیک زند، دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی دوباره موفق شدند برای مدتی کوتاه حاکمیت بر ایران را به دست آورند. آغامحمد خان با تاسیس دولت تورکمان قاجار توانست بار دیگر حاکمیت تورک را بر ایران برقرار و دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی را در امر دور کردن تورک‌ها از حاکمیت سیاسی ایران ناکام کند. اما دولت‌های استعمارگر و صلیبی اوروپایی از پا نه‌نشستند و دسیسه‌های متعددی را برای ساقط کردن دولت تورک قاجار طراحی و به اجرا گذاردند. آخرین آن‌ها انقلاب ضد تورک مشروطیت و کودتای رضا خان بود که به سقوط دولت قاجار و پایان دادن به حاکمیت سیاسی یک هزار ساله‌ی تورک بر ایران منجر شد. دولت تورکمان قاجار پدیده‌ای منفور در اندیشه‌ی پان‌ایرانیسم، ملیت‌گرایی ایرانی – فارسی و تاریخ‌نگاری ایرانی است. زیرا قاجارها تورک بوده و بر تورک بودن خود کاملاً آگاه بودند و به آن افتخار می‌کردند، لهجه‌های تورکمانی و جغتایی و عوثمان‌لی زبان تورکی را به عنوان یک زبان رسمی دوفاکتو به کار می‌بردند، مانند افشارها به زدودن آثار مخرب سیاست‌های ضد تورک دولت قیزیل‌باش (شاه اسماعیل اول، شاه تهماسب اول، شاه عباس اول) تلاش می‌کردند. آن‌ها مفهوم تورکمان که صفویان سعی بر نابود کردن آن داشتند را دوباره احیا نمودند، و مانند افشارها و بر خلاف صفویان دست دوستی به امپراتوری عوثمان‌لی دراز کرده و برای ایجاد اتحاد استراتژیک بین دو دولت تورکمان قاجار – عوثمان‌لی تلاش نمودند. این همه باعث شده است که در تاریخ‌نگاری ایرانی (محصول پان‌ایرانیسم و ذهنیت صلیبی) قاجارها به صورت شیطان و دشمن و غیر ایرانی و بیگانه‌گان اشغال‌گر و ... تقدیم شوند. در تاریخ‌نگاری آزربایجانی هم که ادامه‌ی تاریخ‌نگاری ایرانی به علاوه‌ی استالینیزم روسی است، به شدت از قاجارها شیطان‌سازی، اما حرکت ضد تورک مشروطه تقدیس می‌گردد. حرکتی که رهبران آن را صلیبی‌ها، آنگلوفیل‌ها، ماسون‌ها، ازلی‌ها، پارسی‌های هندوستان، داشناک‌های ارمنی، اوباش و اراذل قفقازی و دیگر عناصر ضد تورک و تروریست تشکیل می‌داد و هدف ساقط کردن دولت قاجار و پایان دادن حاکمیت تورک بر ایران را تعقیب می‌کرد. از دلایل شیطان‌سازی از قاجارها توسط تاریخ‌نگاری آزربایجانی می‌‌توان موارد آتی را بر شمرد: آزربایجان‌گرایی محصول روسیه است. بنابراین با دشمن‌سازی از قاجارها سعی به توجیه اشغال اراضی قاجار در قفقاز توسط روسیه‌ی تزاری دارد. تروریست‌ها و مانقورت‌های قفقازی نقشی اساسی در ایجاد ناسیونالیسم ایرانی باستان‌گرا، پان‌ایرانیسم، جنبش ضد تورک مشروطیت و ساقط کردن دولت تورک قاجار داشتند. بنابراین تاریخ‌نگاری آزربایجانی با غریزه‌ی قبیله‌گرایی و محلی‌گرایی از این تروریست‌ها و اراذل و اوباش قفقازی در مقابل دولت تورک قاجار حمایت می‌کند. نهایتاً بسیاری از سران خائن و مانقورت تبریزی - اردبیلی که بر علیه دولت تورک قاجار در جنبش مشروطیت و ادامه‌ی آن حرکت آزادی ستان اشتراک داشتند، بعدها به جمهوری آزربایجان شوروی مهاجرت و یا فرار کردند. این افراد که نوعاً و عمیقاً فاقد شعور ملی تورک بودند، در دوره‌ی استالین تاریخ‌نگاری آزربایجانی را بر اساس تاریخ‌نگاری ضد تورک پان‌ایرانیستی و ذهنیت صلیبی به وجود آوردند. به همین سبب است که در تاریخ‌نگاری آزربایجانی، به عنوان یک اصل هیچ شخصیت و جریان ملی تورک حضور نه‌دارد (مانند رهبر ملی تورک اورمولو جمشید خان سوباتای‌لی افشار - مجدالسلطنه). بر عکس، تمام شخصیت‌ها و جریاناتی که در تاریخ‌نگاری آزربایجانی ملی شمرده می‌شوند – مانند بابک، شاه اسماعیل اول، شاه عباس اول، رهبران مشروطیت ضد تورک انگلیسی، حرکت پان‌ایرانیستی آزادی ستان به رهبری خیابانی، و پیشه‌وری ماشه‌ی روسیه‌ی استالینی – همه افراد و شخصیت‌های فاقد شعور ملی تورک، و یا علناً ضد تورک هستند.
Özet
Türk
Kacar Devletinin şeytanlaştırılması, İran ve Azerbaycan Tarih Yazımlarının temel
bir bileşenidir. 14-15.
yüzyıllarda günümüz İran topraklarındaki Türk varlığı demografik ve siyasi güç
açısından zirveye ulaştı. Bu eğilim, 16. yüzyılın başlarında, küresel Türk
düşmanlığı doğrultusunda Ermeni Kilisesi tarafından oluşturulan ve daha sonra Sömürgeci
Haçlı Avrupa devletleri tarafından desteklenen “I. Şah İsmail Projesi” ve
“Kızılbaş Devleti”nin ortaya çıkmasıyla durduruldu. Nadir Şah, Türkman Afşar Devletini
kurarak Türk karşıtı Safevizm’e ve Avrupalı Sömürgeci Haçlı Devletlerinin
İran üzerindeki Türk egemenliğini ortadan kaldırmaya yönelik daha büyük planına
önemli bir darbe indirdi. İranik Zend Devletinin kurulmasıyla birlikte Avrupa
Sömürgeci Haçlı Devletleri kısa süreliğine İran üzerindeki egemenliklerini
yeniden kazandı. Ancak Ağa Memmed Han, Türkman Kacar Devletini kurarak bir kez
daha İran üzerinde Türk egemenliğini kurmayı başardı ve Sömürgeci Haçlı Devletlerinin
İran'daki bin yıllık Türk siyasi yönetimini sona erdirme çabalarını engelledi.
Buna rağmen Avrupa Sömürgeci Haçlı Devletleri Türk Kacar Devletini devirmek
için çok sayıda komplo kurmaya ve uygulamaya devam etti. Nihai komplo, Türk
karşıtı Meşrutiyet Devrimi ve Rıza Han liderliğindeki askeri darbeydi. Bunlar
Kacar Devletinin devrilmesi ve Türk'ün İran üzerindeki bin yıllık siyasi
egemenliğinin sona ermesiyle sonuçlandı. Kacar Devleti, Panİranizm ideolojisi,
İran-Fars Milliyetçiliği ve İran Tarih Yazımında şeytanlaştırılan ve nefret
edilen bir varlıktır. Zira Kacarlar Türk kimliklerinin ve Türk mirasının
farkındaydı ve bununla da gurur duyuyorlardı, Türk dilinin Türkman, Çağatay ve
Osmanlı lehçelerini de fakto resmi dil olarak kullanıyorlardı. Kacarlar,
Safevilerin (I. Şah İsmayil, I. Şah Tahmasb, I. Şah Abbas’ın) ortadan
kaldırmaya çalıştığı Türkman kavramını yeniden canlandırdılar; Safevilerden
farklı olarak, tıpkı Afşarlar gibi, Osmanlı İmparatorluğu'na dostluk elini
uzattılar ve iki Türkman Devlet olan Kacar ve Osmanlı arasında istiratejik bir
ittifak kurmaya çalıştılar…. Bu nedenlerden dolayıdır ki İran Tarih Yazımında Kacarlar
şeytan, düşman ve İranlı olmayan işgalci yadlar olarak tasvir edilmiştir. Panİranizm ve Haçlı zihniyetine dayalı İran Tarih Yazımı ile
Rus İstalinizminin birleştirilmiş uzantısı olan Azerbaycan Tarih Yazımında da Kacarlar
ağır bir şekilde şeytanlaştırılır, buna karşın Türk karşıtı Meşrutiyet Hareketi
yüceltilir. Oysa Sömürgeci Haçlı Avrupa devletleri, Anglofiller, masonlar, Bâbî
Ezelîler, Hindistan Pârsîleri, Ermeni Taşnaklar, Kafkasyalı teröristler ve
diğer Türk karşıtı haydutların önderlik ettiği Meşrutiyet Hareketi, Kacar Devletini
devirmeyi ve İran'daki Türk egemenliğine son vermeyi amaçlıyordu. Azerbaycan Tarih
Yazımında Kacarların şeytanlaştırılmasının nedenleri arasında şunlar
sayılabilir: Azerbaycancılık Rusya'nın bir ürünüdür. Dolayısıyla Kacarları
karalayarak Çarlık Rusya'sının Kafkasya'daki Kacar topraklarını işgalini
meşrulaştırmaya çalışıyor. Kafkasyalı teröristler ve Mankurtlar, Paniranism ve
İran Milliyetçiliğinin oluşması ile birlikte, Türk karşıtı Meşrutiyet Hareketi
ve Türk Kacar Devletinin devrilmesinde de önemli bir rol oynamışlardır. Bu
nedenle, Azerbaycan Tarih Yazımı hemşehrilik ve kabileci içgüdülerle Türk Kacar
Devletine karşı olan Kafkasyalı mankurtlar, teröristler ve haydutlarla aynı
safta yer alıyor. Son olarak Türk Kacar Devletine karşı Anti Türk Meşrutiyet Hareketi
ve onun devamı olan Hiyabani önderliğindeki Paniranist Âzâdî Setan hareketine
katılan hain ve Mankurt Tebrizi-Erdebili liderlerden birçoğu daha sonra
Azerbaycan Sovyet Cumhuriyeti'ne göç etti veya kaçtı. Türk milli şuurundan büsbütün
yoksun bu kişiler İstalin döneminde Türk karşıtlığı, pan-İranist Tarih Yazımı ve
Sömürgeci Haçlı zihniyeti üzerine kurulu Azerbaycan Tarih Yazımını oluşturdular.
Azerbaycan Tarih Yazımında genel bir kural olarak, Türk milli lider Urmulu
Cemşid Han Subataylı Afşar gibi Türk milli şahsiyetlerin veya hareketlerin
bulunmamasının nedeni budur. Bunun yerine, Azerbaycan Tarih Yazımında ulusal
sayılan tüm şahsiyetler ve hareketler - Bâbak, Şah İsmayil I, Şah Abbas I, Türk
karşıtı İngiliz Meşrute Hareketi, Panİranist Âzâdî Setan Hareketi, ve Rusya – İstalin'in
piyonu olan Türk karşıtı Pişeveri gibi -Türk ulusal bilincine sahip olmayan
veya açıkça Türklüğe düşman olan şahıs ve hareketlerdir.
Abstract
The
demonization of the Turkish Qajar State is a fundamental component in Iranian
and Azerbaijani Historiographies. In the fourteenth and fifteenth centuries, the Turkish presence
in terms of demographics and political power in the territory of present-day
Iran reached its peak. This trend was halted in the early sixteenth century with
the emergence of “the Shah Ismail Project” and the “Qizilbash State”, which
were created by the Armenian Church and later supported by Colonial Crusader
Europe in line with their global enmity towards the Turks. By establishing the
Turkman State of Afshar, Nader Shah dealt a significant blow to the anti-Turk
Safivism and the larger plan of European Colonialist Crusader States to eliminate
Turkish rule over Iran. With the establishment of the Iranic Zand State, the Colonialist
and Crusader European States briefly regained sovereignty over Iran. However, by
establishing the Qajar State, Agha Memmed Khan was able to once again establish
Turkish rule over Iran and thwart the efforts of the Colonialist Crusader States
to end Turkish political rule in Iran. Despite this, the Colonialist European States
continued to plot and implement numerous conspiracies to overthrow the Turkish
Qajar State. The final plot was the anti-Turk Revolution of constitutionalism –
Mashruteh and the military coup led by Reza Khan, which ultimately resulted in
the downfall of the Qajar government and the end of Turk’s thousand-year
political rule over Iran. The Qajar State is a hated phenomenon in the realm of
pan-Iranism, Iranian-Persian nationalism, and Iranian Historiography. The Qajar
were keenly aware of their Turkish identity and Turkish heritage and took pride
in them. They used the Türkman, Çağatay, and Osmanlı dialects of the Turkish
language as a de facto official language. They revived the Türkman concept that
the Safavids (Ismail I, Shah Tahmasb I, Shah Abbas I) had attempted to
eradicate. Unlike the Safavids, the Qajar, much like the Afshars, extended a
hand of friendship to the Ottoman Empire and sought to establish a strategic
alliance between the two Turkman governments, i.e., Qajar - Ottoman. As a
result, Qajars have been portrayed as malevolent figures, devils, enemies,
non-Iranians and occupier foreigners in Iranian Historiography. In Azerbaijani Historiography, which is an extension of Pan-Iranism
and Crusader mentality based Iranian Historiography combined with Russian
Stalinism, Qajars are heavily demonized, while the anti-Turkish Constitutional
Movement is glorified. Although this movement, was led by colonial European crusader
states, Anglophiles, Freemasons, Babi Ezelis, Parsees of India, Armenian
Dashnaks, Caucasian terrorists and other anti-Turkish thugs, aimed to overthrow
the Qajar State and end Turkish rule in Iran. Among
the reasons for demonizing the Qajars in Azerbaijani Historiography, the
following can be mentioned: Azerbaijanism is a product of Russia. Therefore, by
vilifying the Qajars, they attempt to justify Tsarist Russia’s occupation of
the Qajar lands in the Caucasus. Caucasian terrorists and Mankurts were crucial
in the creation of Iranian Arhcaism and Nationalism, Paniranism, as well as anti-Turkish
Constitutionalism Movement and the overthrow of the Turkish Qajar States. As a
result, Azerbaijani Historiography, driven by tribalistic instincts and localism, aligns with these Caucasian terrorists and
criminals against the Turkish Qajar government. Finally, many of the traitor
and Mankurt leaders from Tebriz and Erdebil who participated in the
constitutional movement against the Turkish Qajar State and its continuation
the Azadi Setan movement led by Khiyabani, later migrated or fled to the Soviet
Azerbaijan. These people, lacking Turkish national consciousness, during
Stalin's era created Azerbaijani Historiography, based on anti-Turkish
sentiments, as well as pan-Iranist Historiography and a Crusader Mentality.
This is the main reason why as a rule there are no Turkish national figures or movements
in Azerbaijani Historiography such as the Turkish national leader Urmulu Cemşid
Han Subataylı Afşar. Instead, all the figures and movements considered national
in Azerbaijani Historiography - such as Babak, Shah Ismail, Shah Abbas, the
leaders of Anti Turkish constitutionalism movement, the pan-Iranist movement of
Azadi Setan led by Khiyabani, and the Pisheveri who was an anti-Turk pawn of
Stalin's Russia – do not possess any Turkish national awareness or are openly
anti-Turkish.
الف- شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری ایران‌گرا و ناسیونالیسم ایرانی
١-شیطان‌سازی از رژیم قبلی توسط رژیم جدید: رژیم‌های جدید که بعد از ساقط کردن یک رژیم قبلی تاسیس می‌شوند، معمولاً از رژیم ماقبل خود مشروعیت‌زدائی می‌کنند. حتی بعضی از آن‌ها تا آن جا که می‌توانند رژیم قبلی را لجن‌مال می‌کنند تا بدین وسیله برای حاکمیت خود مشروعیت و توجیهی کسب کرده، و یا بر مشروعیت و حقانیت و ضرورت جای‌گزینی‌اش به جای رژیم قبلی اضافه کنند. مثلاً در تورکیه رژیم جمهوری - کمالیسم به سیاه‌نمایی از عوثمان‌لی پرداخت، و این امپراتوری سکولار و متجدد را به صورت نادرست یک دولت مرتجع و بنیادگرای اسلامی عرضه کرد. در حالی که امپراتوری عوثمان‌لی بنیادگرا نه‌بود و مانند دیگر امپراتوری‌های وقت اوروپا (روسیه، فرانسه، ...) صرفاً از دین به صورت ابزاری سنتی استفاده می‌کرد. در روسیه نیز رژیم کومونیستی - لنینی - بولشویکی – استالینی که در خون‌ریزی و استبداد نمونه‌ای منحصر به فرد در تاریخ است به همین روش با امپراتوری تزاری برخورد نمود و آن را به صورت نظامی بسیار مخوف‌تر از آن چه بود عرضه کرد.
در ایران هم دولت پهلوی در طول حیات خود مخصوصاً در دوره‌ی رضا شاه، عیناً و طبیعتاً برای مشروعیت‌سازی از دست‌اندازی خود بر دولت ایران با طرق غیر قانونی و نامشروع (کودتا، سپس مجالس شورا و موسسان فرمایشی و ...)، به شیطان‌سازی از دولت قاجار که ساقط کرده و به جای آن بر تخت نشسته بود دست زد.
٢- تغییر تیپولوژی ملی دولت ایران از تورک به فارس: جای‌گزینی دولت پهلوی با دولت قاجار، صرفاً تغییر دادن رژیم و دولت قبلی منسوب به یک عنصر ملی معین به یک رژیم و دولت جدید اما باز منسوب به همان عنصر ملی نه‌بود. بلکه دست به دست گشتن دولت از عنصر ملی تورک به عنصر ملی فارس (تاجیک‌های سابق)، و یا تغییر تیپولوژی ملی و اتنیکی دولت حاکم بر ایران هم بود. دست به دست گشتن حاکمیت سیاسی بر ایران از تورک به فارس (تاجیک قبلی)، مرحله و نتیجه‌ای از کشمکش طولانی توران - ایران و یا تورک - تاجیک و پایان یافتن حاکمیت سیاسی بیش از هزار ساله‌ی تورک بر ایران است. نسبت دولت پهلوی با دولت قاجار، مانند رابطه‌ی جمهوری تورکیه با امپراطوری عوثمان‌لی که هر دو به لحاظ ملی تورک بودند و یا رابطه‌ی حاکمیت دولت شوروی با روسیه‌ی تزاری که هر دو روس بودند نیست. بلکه به عنوان نمونه مشابه حاکمیت سیاسی یهودی‌ها پس از تاسیس دولت اسرائیل بر سرزمین فلسطین که قبلاً تحت حاکمیت ملل و عناصر ملی دیگری بود است.
دولت جدید فارس‌محور ایران (پهلوی و ادامه‌ی آن جمهوری اسلامی ایران) و تاریخ‌نگاری ایرانی و ناسیونالیسم فارسی صادقانه اعتقاد دارند که با ساقط کردن قاجارها و تاسیس دولت پهلوی، نبرد تاریخی توران – ایران و تورک – تاجیک به صورت عادلانه پایان یافته و ملت فارس و یا ملت ایران که آن را هم در نهایت فارس و فارسی‌زبان و آریانژاد می‌دانند، به اسارت درازمدت خود تحت حاکمیت تورک پایان داده و به آزادی و استقلال ملی خویش نائل شده است. بدین سبب آن‌ها به هنگام سیاه‌نمایی و شیطان‌سازی از قاجارها، به زعم خود از استقلال و آزادی ملی فارس‌ها، در مقابل حاکمیت تحمیلی یک ملت گویا بیگانه و اجنبی یعنی تورک‌ها که در نظر ایشان ملتی بیگانه و اجنبی مانند عرب‌ها و موغول‌ها است، دفاع می‌کنند.
٣- تحریک تعصبات ملی‌گرانه در میان فارس‌ها: بیگانه و اجنبی بودن قاجارها به سبب تورک و موغول بودن آن‌ها، گفتمان بنیانی سیاسی و هویتی حرکت مشروطه بود. ناسیونالیست‌های فارس کنونی هم (جریانات و طیف‌های گوناگون ملی‌گرا و مذهبی و چپ و لیبرال و دموکرات و ... ) که معتقد به ملت ایران ایجاد شده در دوران مشروطه‌اند، قاجارها را تورک و موغول و بیگانه و اجنبی؛ و حرکت مشروطه، مشروطه‌طلبان و گروه‌های متفق آنان که قاجارها را تضعیف و دولت پهلوی که قاجارها را ساقط کرد را حرکت و دولت ملی و خودی می‌دانند.
در حال حاضر نیز شیطان‌سازی از و لجن‌پراکنی مستمر در باره‌ی قاجارها یکی از موثرترین ابزارهای ناسیونالیست‌های فارسی – ایرانی برای تحریک حسیات ملی‌گرانه در میان عنصر ملی فارس که امروز بر دولت ایران حاکم است و تحکیم پایگاه مردمی خود در میان ملت فارس که اغلب اسیر توهمات قومی فارس‌گرایانه و تورک‌هراسانه است می‌باشد. ناسیونالیسم فارسی – ایرانی حتی موفق شده است که مفاهیم «قاجار» و «قجر» و به‌طور ضمنی «تورک» را در ادبیات سیاسی فارسی – ایرانی، به عنوان سمبول و مترادف فساد و سفاهت و ارتجاع و بی عرضه‌گی و بیگانه‌گی و مسخره‌گی و بدویت و وحشیت .... تثبیت کند.
٤- نارضایتی دولت‌های اوروپایی از عوثمان‌لی‌گرایی دولت قاجار: جهت‌گیری ژئوپولیتیک دولت قاجاری که عموماً عوثمان‌لی‌گرایی بود، هم‌چنین اتحاد اسلام‌گرایی قاجارها و در مقاطعی روس‌گرایی محمد شاه غازی و محمدعلی شاه، با منافع سیاسی وقت انگلستان و فرانسه و دیگر دولت‌های استعمارگر اوروپای غربی مطابق نه‌بود. این یکی از دلایل عمده‌ی متمایل شدن انگلستان و غرب صلیبی به پایان دادن سلسله‌ی قاجاری (و حاکمیت تورک بر ایران)، و تاسیس دولت پهلوی (و حاکمیت فارس بر ایران) بود. به عبارت دیگر قاجارستیزی در تمام سال‌های حاکمیت آن دولت و مخصوصاً شیطان‌سازی از قاجارها در موضوع جنبش تنباکو و شورش‌های بابی و حرکت مشروطه و سال‌های جنگ جهانی اول، ... دارای یک جبهه‌ی گسترده و پایه‌ی محکم غربی و اوروپایی و صلیبی هم است. این جبهه و پایه‌ی اوروپایی باعث می‌شود سیاه‌نمایی از قاجارها در مراکز آکادمیک و سیاسی غرب (ایران‌شناسی، مطالعات تاریخ ایران،....) که ایران را صرفاً مُلک فارس‌ها و ایرانیک‌ها و نه تورک‌ها می‌دانند همواره زنده نگه داشته و بازتولید شود و با ادخال مستمر به ایران، قاجارستیزی قبلاً موجود در ناسیونالیسم فارس - ایرانی و نهادینه در دولت - ملت جدید ایران را تحریک و تشدید کند.
٥-نفرت از تورک بودن و تورک‌گرایی قاجارها: قاجارها نه تنها تورک بودند، بلکه بر آن آگاهی داشتند و به تورکیت خود مباهات می‌کردند، حتی برای تورک بودن مزایا و تفوق‌های ذاتی (حاکمیت جهانی تورک، مشروعیت حاکمیت به سبب تورک بودن، ....) قائل بودند. سلاطین قاجار علی رغم حکومت بر کشوری چندملیتی و چندزبانی و رعایت بی طرفی قومی – ملیتی، من غیر مستقیم از زبان و فرهنگ تورکی، از جمله از طریق تاکید آشکار بر تورک بودنشان، کاربرد رسمی دوفاکتو و گسترده‌ی زبان تورکی در دربار و ارتش و در عرصه‌ی دیپلوماتیک و ... حمایت می‌کردند. واقعیت تورک بودن قاجارها و مخصوصاً تورک‌گرایی ایشان، یک عامل تماماً مستقل در قاجارستیزی دولت ایران و ناسیونالیسم فارس – ایرانی است و باعث عصبیت و خشم و استیصال آن‌ها که تورک و تورکی را بیگانه و خوار و یک تهدید واقعی، و ملت ایران را فارس و فارسی گمان می‌کنند می‌شود.
نتیجه: عوامل فوق باعث شده که در ایران شیطان‌سازی از و سیاه‌نمایی قاجارها در دوره‌ی پهلوی به مراتب شدیدتر از موارد مشابه در دیگر مناطق جهان که صرفاً تغییر دولت و رژیم بدون تغییر تیپولوژی ملی آن را تجربه کرده‌اند باشد. به گونه‌ای که امروز قاجارستیزی به اعماق جامعه‌ی فارس از عوام و خواص رسوخ کرده و تبدیل به مولفه‌ای بنیادین از ناسیونالیسم ایرانی – قومیت‌گرایی فارس، و سنتی در تمام جریانات فرهنگی و سیاسی فارسی – ایرانی عمده در ایران (چپ ایرانی، بنیادگرایی شیعی، لیبرالیسم ایرانی، ...) شود. ادامه‌ی شیطان‌سازی از و سیاه‌نمایی قاجارها در جمهوری اسلامی نشان می‌دهد که این دولت هم در این عرصه هیچ فرقی با دولت پهلوی نه‌دارد و ناسیونالیسم ایرانی ضد تورک او را عیناً به ارث برده است.
ب-شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری آزربایجان‌گرا
تاریخ‌نگاری آزربایجان‌گرا هم مانند تاریخ‌نگاری ایران‌گرا، بلکه بیشتر از آن، قاجارستیز است. دلایل این امر آن است:
١-وارث میراث مشروطه بودن: نوع ایران‌گرا و پان‌ایرانیستی آزربایجان‌گرایی، محصول حرکت انگلیسی و ضد تورک و ضد قاجار مشروطیت ایران است. آزربایجان‌گرایی پان‌ایرانیستی نخست با تاسیس انجمن آنگلوفیل، ماسونی، ازلی - یحیایی، تروریستی و ضد تورک اتحادیه‌ی آزربایجان تهران که رهبران آن را تقی‌زاده (ماسون و جاسوس و عامل انگلیس)، اردشیر ریپورتر (از پارسیان زرتشتی هندوستان و عامل اطلاعاتی بریتانیا در ایران که بعدها در تاسیس رژیم رضا شاه نقش اساسی را بازی کرد)، ملک المتکلمین و سيد جمال‌الدين واعظ (ازلی و ماسون)، جلیل اردبیلی (پان‌ایرانیست)، حیدرخان عموغلو (تروریست و آدم‌کش روس‌گرا) و .... تشکیل می‌دادند شروع شد و سپس توسط تشکیلاتی که تحت نفوذ و کونترول او بودند، مانند انجمن غیبی تبریز - انجمن ایالتی آزربایجان، فرقه‌ی دموکرات آزربایجان شعبه‌ی ایالتی فرقه‌ی دموکرات ایران به رهبری خیابانی، آزادی سِتان، .... مانند سرطان در تبریز و باکو منتشر شد. این نوع آزربایجان‌گرایی که ماهیتاً ضد قاجار و ضد تورک است، علاوتاً برای توجیه تاریخ خیانت‌بار خود و اشتراک و نقش تعیین کننده‌اش در ساقط کردن قاجارها و پایان دادن به حاکمیت سیاسی تورک بر ایران، مجبور است که تصویری مخوف و فاسد و بی عرضه و خون‌ریز و .... از قاجارها ارائه دهد تا خود را تبرئه کند.
٢-در خدمت منافع ملی روسیه بودن: آزربایجان‌گرایی استالینیستی (فرقه‌ی دموکرات آزربایجان - حکومت ملی آزربایجان به رهبری پیشه‌وری، ....) و چپ (ایرانی، آزربایجانی) محصول روسیه‌ی شوروی – استالینیستی، و وفادار و وام‌دار به‌کلیت روسیه و دولت‌مداری روس، و بنابراین موظف به حفظ منافع ملی روسیه و تبلیغ تاریخ ملی روس و در این میان توسعه‌طلبی و امپریالیسم روسی است. روسیه در اوائل سلطنت قاجاریه با اشغال جنوب قفقاز آن را از قلمروی دولت تورک قاجار منتزع و به خود الحاق کرد. سپس با تاسیس دولت پهلوی، دولت شوروی پس از مدتی به حمایت از رضا شاه پرداخت. آزربایجان‌گرایی استالینیستی قاجارها را به صورت شیطان معرفی می‌کند تا تجاوز و توسعه‌طلبی و اشغال جنوب قفقاز توسط روسیه‌ی تزاری را به آزادسازی و «اهلی ساختن و مدنی کردن وحشیان تورک» آن منطقه تبدیل کند، و حمایت شوروی از رضا شاه گویا مودرنیست را مشروع و موجه به‌نمایاند.
٣-دفاع از مانقورتیسم - گؤزقامانیسم قفقازی: مانقورتیسم – گؤزقامانیسم قفقازی به دوره‌ی مشروطیت در اشکال ایجاد ناسیونالیسم نژادپرست آریایی و ضد تورک ایرانی – زرتشتی محور (آخوندوف، ...)، صدور تروریسم و نهادینه کردن فرهنگ خشونت در ایران قاجاری (توسط مجاهدین تورک و فدائیان ارمنی و دیگر تروریست‌ها و هرج و مرج طلبان قفقازی از جمله گورجی)، حرکات غیر قانونی و براندازانه بر علیه دولت مشروع قاجار، و سپس تامین کادر نظامی برای دولت کودتایی سردار سپه و سلطنت رضاشاه (آیریم، ....)، تاسیس احزاب پان‌ایرانیستی نژادپرست (منشی‌زاده، ...) جلوه‌گر شد. آزربایجان‌گرایی استالینیستی بدان سبب که خائنین و تروریست‌ها و نظامیان قفقازی مزبور که دشمن قاجارها بودند در آن برهه جزئی از و اتباع روسیه به شمار می‌آمدند، خود را موظف به تطهیر و تقدیس آن‌ها و در عوض تقدیم قاجارها به صورت شیطان می‌داند.
٤-مانقورتیسم – گؤزقامانیسم تبریزی: مانقورتیسم - گؤزقامانیسم تبریزی اصطلاحی است که برای مجموع تمایلات و رفتارهای ضد تورک و ضد قاجار در میان نخبه‌گان تبریز (و شرق آزربایجان مانند اردبیل) در طول قرن نوزده و بیستم وضع شده است. این مفهوم از جمله اعمال و رفتارهای آتی توسط نخبه‌گان مذکور را شامل می‌شود: پارسی سره نویسی، تقدیم زبان فارسی به عنوان زبان ملی تورک‌ها، انتشار نخستین نشریات درون‌مرزی و برون‌مرزی توسط تبریزیان به زبان فارسی، تاسیس مدارس با اصول جدید به زبان فارسی، اجباری و انحصاری ساختن زبان فارسی در نظام آموزشی و اداری و مطبوعات و ممنوع کردن زبان تورکی، آفرینش داوطبانه‌ی آثار ادبی و هنری به تورکی، اشتراک در ایجاد هویت ملی جدید ایرانی با زبان ملی فارسی و تاریخ زرتشتی و نژاد آریایی، خنجر زدن از پشت به نیروهای ملی تورک در سال‌های جنگ جهانی اول در هم‌سویی با انگلستان و داشناک‌ها و ....
ایالت آزربایجان پایگاه اصلی نظامی و جمعیتی و سیاسی دولت تورک قاجار بود و قاجارها به پایتخت آن تبریز علاقه و الفت خاصی داشتند. اما اغلب نخبه‌گان تبریزی در دوره‌ی مذکور نه تنها نمک‌ناشناسانه به دولت قاجار پشت کردند، بلکه بازی‌چه و آلت دست گروه‌ها و دولت‌های ضد تورک (بریتانیا، فرانسه، ازلی‌ها، پارسی‌های هندوستان، ماسون‌ها، داشناک‌های ارمنی، باستان‌گرایان، گیلک‌ها و مازندرانی‌ها و بختیاری‌ها و ....) شده، بر علیه دولت خود قاجار اسلحه کشیده، تبریز را به پایگاه ناسیونالیسم ایرانی ضد تورک و ضد قاجار، هم‌چنین پایگاه عملیات تروریستی ارمنی بر علیه دولتین قاجار و عوثمان‌لی و تورک‌های قفقاز و ... تبدیل کردند.
در دوران معاصر ادامه‌ی مانقورتیسم -گؤزقامانیسم تبریزی در قالب «تاریخ‌نگاری آزربایجانی» و «حرکت ملی آزربایجان» و .... به جای نقد و محکوم ساختن نخبه‌گان تبریزی مذکور، با حسیات هم‌شهری‌گری و هم‌شهری‌بازی هم‌چنان با وارونه‌نویسی و تحریف و سانسور تاریخ به تقدیس و قهرمان‌سازی از مخصوصاً خائنین دوره‌ی مشروطه و سال‌های جنگ جهانی اول (و سلاطین صفوی بازی‌چه‌ی صلیبیان و ...)، و شیطان‌سازی از قاجارها می‌پردازد. به سبب وزنه‌ی سنگین تبریزیان در میان فعالین سیاسی و سیاست‌مداران سراسری و مولفین و شعرا و نویسنده‌گان فارسی‌نویس و مورخین معاصر، قاجارستیزی توسط این دسته‌جات به نورم در این عرصه‌ها مخصوصاً در تبریز و آزربایجان تبدیل شده است.
٥-تورک بودن و تورک‌گرایی قاجارها: آزربایجان‌گرایان هم، مانند ناسیونالیست‌های ایرانی، حتی بسیار بیشتر از آن‌ها، با تورک بودن و تورک‌گرایی قاجارها مساله دارند. زیرا آزربایجان‌گرایان هم مانند پان‌ایرانیست‌ها مخالف هویت ملی تورک هستند (آزربایجان‌گرایان ایران‌گرا و آزربایجان‌گرایان پان‌ایرانیست معتقد به «هویت قومی آزربایجانی» و وجود قومی به نام آزربایجان هستند که جزئی از ملت ایران است؛ آزربایجان‌گرایان استالینیست معتقد به «هویت ملی آزربایجانی» و وجود ملتی به نام آزربایجان هستند). هویت‌های قومی و ملی آزربایجانی، نه تنها قسمت ساکن در آزربایجان ملت تورک را از دیگر قسمت‌های آن ساکن در خمسه و عراق عجم و ... و دیگر نقاط ایران جدا و تجزیه می‌کند، بلکه آن را از جهان تورکیک و تورکستان قدیم (آسیای میانه، غرب چین) و آسیای صغیر و بالکان هم ایزوله و منقطع می‌سازد. در حالی که قاجارها خود را تورک می‌دانستند و این هویت – همان‌گونه که خودشان هم می‌خواستند - آن‌ها را هم به جوغرافیای تورکان ساکن در ایران و آسیای میانه و آسیای صغیر و هم به تاریخ تورک و تورکان تاریخ پیوند می‌داد. و این، جزئی از جوغرافیا و جهان و تاریخ تورک بودن، همان چیزی است که آزربایجان‌گرایان مخالف آن هستند. بدین سبب آزربایجان‌گرایان به منظور تابوسازی از هویت تورکی و مشمئز کردن تورک‌ها از تورکیت، به شیطان‌سازی از قاجارها که خود را تورک می‌دانستند اقدام می‌کنند.
٦-ادامه‌ی قاجارستیزی توسط «حرکت ملی آزربایجان»: تشکیلات و فعالین سیاسی آزربایجان‌گرای امروزی که مجموعاً «حرکت ملی آزربایجان» نامیده می‌شوند، به لحاظ تاریخی برآیند ادامه‌ی جریانات آزربایجان‌گرایی ایران‌گرا، آزربایجان‌گرایی پان‌ایرانیستی، چپ ایرانی، آزربایجان‌گرایی استالینیستی، مانقورتیسم – گؤزقامانیسم قفقازی، مانقورتیسم – گؤزقامانیسم تبریزی و .... هستند و تمام تمایلات و ذهنیت و دیدگاه‌های ضد قاجاری و ضد عوثمان‌لی و ضد تورک، و خصلت ماشه‌‌گی برای صلیبیان و ..... آن‌ها را به ارث برده‌اند. به همین سبب در حال حاضر در میان تورک‌ها قاجارستیزی، و تقدیر و تقدیس و قهرمان‌سازی از عناصر ضد تورک مشروطه‌طلب پان‌ایرانیست و داشناک و ازلی و ماسون و باستان‌گرا و ماشه‌ی صلیبیان و ... که دولت قاجار را ساقط و به حاکمیت یک هزار و دویست ساله‌ی تورک بر ایران پایان دادند تقریباً منحصراً از طرف دو طیف آزربایجان‌گرایان پان‌ایرانیست و آزربایجان‌گرایان استالینیست انجام می‌پذیرد. به عنوان نمونه تحقیقات و بررسی‌های من در باره‌ی عمل‌کردها و مواضع مثبت و مترقی و هویت ملی تورک و تورک‌گرایی و .... قاجارها و افشاگری‌هایم در باره‌ی مواضع منفی و ارتجاعی و ضد تورک دشمنان قاجار، همیشه و در درجه‌ی اول با مخالفت و اعتراض مانقورت‌های آزربایجان‌گرا (اومود دوزگون، حسین نوحی‌وند، محمد آزادگر، ...) مواجه شده است و می‌شود.
QACAR TÜRK ERKLETİ XAQANLARI - KINGS OF QAJAR TURKISH STATE
قاجار تورک اه‌رک‌له‌تی خاقان‌لاری - سلاطین دولت تورک قاجار
نوت-تعداد سلاطین قاجار: در تاریخ‌نگاری ایرانی سلسله‌ی قاجارها با آغامحمد
خان شروع، با فتح‌علی شاه، محمد شاه غازی، ناصرالدین شاه، مظفرالدین شاه و محمدعلی
شاه ادامه، و با سلطان احمد شاه- - پایان
می‌یابد، جمعاً هفت - ٧ سلطان.
اما خود قاجارها اغلب قبل از آغامحمد خان سه فرد دیگر را هم شاه قاجار می‌دانستند: سلطان فتح‌علی خان (سلطنت ٦ سال)، محمدحسن شاه (سلطنت ٨ سال)، حسین‌قلی شاه جهانسوز شاه (سلطنت ٧ سال)، جمعاً ده -١٠ سلطان.
معمولاً
اسم نائب‌السلطنه عباس میرزا هم جزء شاه‌های قاجار آورده می‌شد، اگرچه به سلطنت
نرسید.
بعد از ساقط شدن سلسله‌ی قاجار، محمدحسن میرزا قاجار سلطان در تبعید این سلسله بین سال‌های ١٩٣٠-١٩٤٣ بود.
نوت-ریشه‌ی قاجارها: هسته‌ی اصلی قاجارها از موغول‌های تورک شده در آسیای میانه و تورکستان هستند که در همان جا و قبل از ورود به خاورمیانه و آسیای صغیر با طایفه‌ی اوغوزی بایات ترکیب شده و به صورت تورکان «بایات» به منطقه‌ی ما، نخست جنوب تورکیه‌ی فعلی و شمال سوریه و لبنان و ... موسوم به شامات آمده‌اند. (هسته‌ی اصلی طایفه‌ی اوغوزی بایات خود ممکن است موغول‌های بعدها تورک زبان شده در تورکستان قدیم باشد. اسم بایات جمع موغولی بایان به معنی ثروت‌مند و غنی و ... است). نام قاجار نیز به احتمال بسیار دارای ریشه‌ی موغولی است (مقاله‌ای در باره‌ی ریشه‌ی نام قاجار در سؤزوموز منتشر خواهد شد). بسیاری از طوائف تورک دیگر هم مانند شقاقی و جلایر و باران‌لو از قاراقویون‌لوها و باییندیر که آغ‌قویون‌لوها از آن‌ها بودند .... نام‌های موغولی دارند.
قاجارها در جنوب آناتولی با طایفه‌ی «باییندیر» اوغوزی که آن هم نامی موغولی دارد به شدت آمیخته شده‌اند. در این مرحله تمام اوغوزهای ایلی و کؤچه‌ری (کوچرو) در ایران و قفقاز و خاورمیانه و آناتولی و بالکان «تورکمان» نامیده می‌شدند. قاجارهای ساکن در شامات هم به سبب اسکان قسمت بزرگی از آن‌ها در منطقه‌ی «باییر بوجاق» مشهور به «باییر بوجاق تورکمان‌لاری» و بر مذهب غلات شیعی (بعدها قیزیل‌باشی) بودند. قسمت اعظم این قاجارها که به آزربایجان و ایران آمدند به «شام بایاتی» (بیات شام) مشهور شدند. بقایای قاجارها در سراسر آناتولی مخصوصاً در جنوب (قاجار یؤروک‌له‌ری) و غرب آن (تاهتاجی) و شمال سوریه – باییر بوجاق، و لبنان وجود دارند. هرچند بسیاری از آن‌ها در سوریه و مخصوصاً لبنان، تدریجاً عرب زبان و در سوریه و عراق بعضاً کوردزبان شده‌اند.
برای مطالعه‌ی بیشتر
جهالت
است یا مانقورتیسم؟ بایکوت شخصیت‌ها و جریانات ملی تورک از طرف آزربایجان‌گرایان،
و تقدیر و تقدیم خائنین و پان ایرانیست‌ها به عنوان قهرمان ملی از طرف ایشان
http://sozumuz1.blogspot.com/2018/12/blog-post_24.html
فعالین
سیاسی آزربایجان‌گرا، تحریف تاریخ و معرفی کردن رهبران فاقد شعور ملی تورک جنبش
مشروطیت به عنوان شخصیت‌های ملی
http://sozumuz1.blogspot.com/2020/02/blog-post_19.html
مقاومت و
عناد آزربایجان‌گرایان در مقابل حقایق کم کم در هم شکسته می‌شود
http://sozumuz1.blogspot.com/2021/01/blog-post_3.html
قهرمان
ملی ساختن از علیرضا نابدل
http://sozumuz1.blogspot.com/2018/02/blog-post_24.html
دلایل
شیطان‌سازی از قاجارها در تاریخ‌نگاری‌های ایران‌گرا و آزربایجان‌گرا
No comments:
Post a Comment