تحریم مدارس فارسی در یک روز و یا یک ساعت مشخص در سراسر ایران
مئهران باهارلی
تحریم مدارس فارسی در یک روز و یا یک ساعت مشخص در سراسر ایران از سوی تورکها و حتی از سوی همهی ملل غیر فارس که زبان فارسی برای آنها زبانی استعماری و تحمیلی و ابزاری برای فارسسازی آنها است، به عنوان نمونه در روز جهانی زبان مادری و یا سالگرد رسمی شدن زبان تورکی در دورهی حاکمیت اتحاد جمشیدخان افشار اورومی (١٩١٨) و .... میتواند به عنوان یک نافرمانی مدنی اندیشیده شود.
بعضا برخی حوزههای نامنتظر میتوانند عرصهی بیان اعتراضات مسالمتآمیز و نافرمانی مدنی باشد. نمونهی محمد علی و ورزش بوکس بسیار روشنگرانه است. وی کسی است که پدیدهی امتزاج عرصهی ورزش و اعتراض - آکتیویسم سیاسی را در ٢٥ سالهگی، آفرید. امروز هم اغلب این عدم تفکیک حوزهها است که به دموکراتیزاسیون و صلح پایدار کومک میکند. مانند عرصهی سوادآموزی و تحصیل همهگانی به زبان فارسی، که باید حتما مورد بایکوت و اعتراض و نافرمانی مدنی قرار گیرد و نباید به بهانهی تفکیک عرصهی سیاست و آموزش همهگانی و ادبیات و ... از آن چشمپوشی کرد. زیرا تحصیل همه گانی اجباری به فارسی رکن رکین سیاست رسمی – دولتی فارسسازی ملت تورک و نسلکشی زبانی و ملی او در ایران است. علاوه بر آن این گونه رفتارها بر ایجاد و تثبیت مفهوم « ما » که پایهی هویت ملی است در میان تودهی تورک ساکن در ایران تاثیر بسیار مثبتی دارد.
لازم نیست که در سالهای اول این حرکت اعتراضی عمومی و در سطح جامعه باشد. در آغاز مانند هر حرکت اعتراضی دیگر از سوی نخبهگان با سماجت باید هر ساله و سمبولیک اجرا شود و در رسانههای داخلی و خارجی انعکاس کافی یابد. بعد از آن است که با مرور زمان افکار عمومی و مردم به سوی آن جلب خواهند شد. چیزی مانند مبارزهی مسلحانهی گروههای چریکی ساده انگار و صافدل که البته به خطا آرزو داشتند توده دنبال پیشگام بیافتد که طبیعتا هرگز نیافتاد. اما در حرکتهای مدنی و مسالمتآمیز و مشروع به لحاظ اخلاقی و قوانین بین الملل، به خصوص اگر شعار مطرح شده همهی جامعهی تورک پراکنده در سرتاسر را (مانند تحصیل به زبان تورکی) و یا همهی جوامع غیر فارس را (مانند تحصیل به زبان مادری) مورد خطاب قرار دهد، دیر یا زود جامعه اعتراض و حرکت مسالمتآمیز مذکور را از آن خود خواهد دانست و به آن ملحق خواهد شد.
در مورد دیگر ملل ساکن در ایران، از آنجائی که ملت تورک ملت عمدهی ایران است، میتواند راسا حرکت کند و لازم نیست هر ابتکار اعتراضیاش را پس از توافق با همهی دیگر ملل انجام دهد، هر چند این امر مطلوبتر است. باید حرکت را خود تورکها شروع کنند و همزمان در بارهی آن به قدر کافی به گروههای غیر فارس دیگر اطلاعرسانی نمایند. ملل دیگر بعد از دیدن اینکه این حرکت جاافتاده و با خواستهای آنها هم منطبق است، به آن خواهند پیوست.
مردم در حال حاضر از دادن هزینه اجتناب میکنند. بنابراین باید عمل اعتراضی سمبولیک و مشروع و محدود باشد. مانند یک ساعت بایکوت مثلا درس زبان و ادبیات فارسی در سراسر ایران در روز جهان مادری.
No comments:
Post a Comment