حضور رضا پهلوی در هئیت رهبری فرضی حاکمیت آینده‌ی ایران، تجزیه‌ی این کشور را ضروری و قطعی خواهد ساخت
تورک دئموکراتیک پلاتفورمو – ت.د.پ.
طبق منابع و اسناد تاریخی داخلی و خارجی بی شمار در طول یک هزار سال اخیر ایران تورکی و فارسی همیشه دو زبان «عمومی» یعنی سراسری و رسمی دولت مرکزی و بقیه‌ی زبان‌ها، زبان‌های «منطقه‌ای» و یا محلی بوده‌اند. این امر از آن جا ناشی می‌شود که ملت تورک ساکن در ایران در این کشور یک «اقلیت ملی» نیست، بلکه یک «ملت عمده» و «ملت موسس» آن است. اما اکنون به مدت بیش از ١٢٥ سال (از ١٨٩٨) است که زبان تورکی نه تنها از موقعیت رسمی بودن دوفاکتوی خود محروم گشته، بلکه معروض به سیاست تصفیه‌ی زبانی (توحید لسانی، فارس‌سازی زبانش[1])، و خود او معروض به سیاست نسل‌کشی ملی و ریشه‌کن شدن از ایران شده است. ملت تورک ساکن در ایران همچنین صرفاً حدود یک قرن است که خود بر خود حکومت نه‌می‌کند و تحت حاکمیت ملت فارس قرار دارد. این وضعیت نیز بر خلاف سنن دولت‌مداری تورک، طبیعت تاریخ تورک، و ادراک و روان‌شناسی ملی تورک و در نتیجه وضعیتی غیر طبیعی، اهانت‌آمیز، موقتی و غیر قابل دوام است.
شناخته شدن رسمی ملت تورک، و هویت و نام و حقوق ملی تورک توسط دولت ایران و قانون اساسی آن، رسمی شدن دوباره‌ی زبان «عمومی» تورکی در سطح کشوری و دولت مرکزی مانند عرف معمول و سنن تاریخی گذشته در این کشور، به همراه حاکمیت سیاسی مردم تورک بر مناطق ملی تورک‌نشین ایران و یا وطن تورک و در راس آن‌ها «تورک‌ایلی» (منطقه‌ی ملی تورک‌نشین پیوسته در شمال غرب ایران که در حال حاضر در راستای سیاست رسمی و دولتی نسل‌کشی زبانی و ملی ملت تورک بین بین ١٤ استان تقسیم شده است) در قالب دولت ملی خود، از مهم‌ترین خطوط قرمز و شروط باقی ماندن ملت تورک در ترکیب کشور ایران است. بقیه‌ی زبان‌ها هم می‌باید در منطقه‌ی خود رسمی و دولتی شوند.
داعیان
رهبری «حرکت زن، زنده‌گی، آزادی» آشکارا نشان داده‌اند که رسمی شدن سراسری زبان
تورکی را قبول نه‌خواهند کرد. اساساً در گفتمان‌ها و منشورها و راه‌کارهای رهبری و
سخن‌گویان و افراد و تشکیلات و مراکز دخیل در مدیریت «حرکت زن، زنده‌گی آزادی»،
عنصر تورک به هیچ شکلی حضور نه‌دارد. آن‌ها عینا مانند ایدئولوژی – دیدگاه رسمی
دولت ایران، حتی وجود ملت تورک در ایران را قبول نه‌دارند. گفتمان رسمی دولتی در
ایران و ناسیونالیزم فارسی اوپوزیسیون و پوزیسیون، صرفاً وجود ملت ایران که شامل
چهار اقلیت سنّی کورد و بلوچ و عرب و تورکمن است را می‌پذیرد. به زعم آن‌ها چیزی
به نام گروه ملی و یا ملت تورک در ایران وجود نه‌دارد. تنها بعضی از ایرانیان
تغییر زبان داده به آزری و .... وجود دارند که هویت ملی آن‌ها هم فقط و فقط ایرانی
و زبان ملی‌شان فارسی است. این، صراحتا «سیاست انکار و امحاء» ملت تورک ساکن در
ایران است.
هدایت و مدیریت «حرکت زن، زنده‌گی، آزادی» منحصراً در دست دو گروه ملی فارس و کورد است. همانگونه که هدایت حرکت ضد تورک مشروطیت در دست دو گروه ملی فارس و بختیاری (و گیلک و مازنی) بود. حتی شعار «زن، زنده‌گی، آزادی» با الهام از نوشته‌های عبدالله اوجالان موسس و رهبر سازمان توسعه‌طلب و تروریستی پ‌ک‌ک، نیروی نیابتی دولت‌های استعمارگر و صلیبی در منطقه طراحی شده است. این شعار نخستین بار توسط شاخه‌ی سوری سازمان پ‌ک‌ک که رهبر آن مظلوم عبدی، اسم سازمانی خود «جیلو» را در قدرشناسی از جیلوهای آسوری که بیش از ١٤٠ هزار تن تورک را در آزربایجان غربی به سال‌های جنگ جهانی اول قتل عام کردند گرفته، داده شده است. به همین سبب آنالنا بربوک وزیر خارجه‌ی دولت آلمان پیام خود به ایرانیان در حوادث قیام زن - زنده‌گی - آزادی را به دو زبان فارسی و کوردی فرستاد. در حالی که کوردها در ایران اقلیتی ٦-٧ درصدی و در تاریخ سیاسی ایران عنصری حاشیه‌ای هستند. اما او تاکنون هیچ پیامی به تورکی نه‌فرستاده است. علی رغم آن که تورک‌ها اکثریت نسبی جمعیت ایران را با بیش از ٤٠ درصد تشکیل می‌دهند و ملت موسس در این کشور هستند. (دولت‌های امپریالیستی – صلیبی اوروپایی و غربی و سیاسیون و آکادمیا و رسانه‌هایشان از یک طرف به بزرگ‌نمایی و تقدیس و قهرمان‌سازی از گروه ملی کورد در سوریه و عراق و ایران و حمایت از گروههای مسلح و تروریستی کوردی، و از طرف دیگر به نامرئی کردن عنصر تورک در این کشورها می‌پردازند[2]).
در میان داعیان رهبری «حرکت زن، زنده‌گی، آزادی» بازمانده‌گان دولت پهلوی هم وجود دارند. در حافظه‌ی تاریخی و جمعی ملت تورک ساکن در ایران که مطابق با تاریخ علمی نیز است، سلسله و دولت پهلوی محصول غصب حاکمیت سیاسی تورک با یک کودتای استعماری و دو مجلس فرمایشی، و سپس آغازگر سیاست نهادینه و سسیتماتیک دولتی نسل‌کشی زبانی و ملی ملت تورک ساکن در ایران بود. سیاستی که تا اکنون ادامه دارد. علاوه بر این واقعیت، خاندان و اکثریت مقامات پهلوی به سبب داشتن تبار تورک از تبریز - تورک‌ایلی و باکو - قفقاز، یک لکه‌ی ننگ ابدی در تاریخ ملی تورک و از نظر ملت تورک در هر دو سوی ارس، سمبول و نماد خیانت ملی هستند.
شخصیت‌های تورک‌تبار مطرح در حرکت زن، زنده‌گی آزادی – مانند خود رضا پهلوی و میر حسین موسوی تبریزی و گلشیفته فراهانی و شیرین عبادی و حسن شریعت‌مداری و بهزاد کریمی و گوگوش و علی دایی و جعفر پناهی و نرگس محمدی و مریم قجر عضدانلو و ..... هر چند دارای هویت ملی تورک تباری (از طریق والدین)، اما نوعاً فاقد شعور ملی تورک هستند. آن‌ها ملیت خود را ایرانی و زبان ملی‌شان را فارسی می‌دانند و هویت ملی انتخابیشان ایرانی-فارس است و نه تورک. آن‌ها در این حرکت و یا عرصه‌های مربوط به خود به هیچ وجه به عنوان تورک و هویت ملی تورک دخیل نیستند، بلکه صرفا به عنوان ایرانی و عضوی از ملت ایران حضور و اشتراک دارند[3]. بر خلاف بلوچ‌ها و کوردها که در هر عرصه با نام و هویت ملی بلوچ و کورد حضور دارند.
«مرحله‌ی گذر از نظام» هم که گویا ادامه و یا مرحله‌ی بعدی «حرکت زن، زنده‌گی و آزادی» است، مورد حمایت فعالانه‌ی مراکز تورک‌هراس غربی است. مخصوصا دولت فرانسه که علی رغم لائیسیم افراطی داخلی، در حیطه‌ی سیاست خارجی وارث ذهنیت صلیبی قرون وسطی و علمدار تورک‌ستیزی در منطقه و جهان و ایران و قفقاز و مدیترانه و خاورمیانه و اوروپا و .... است، و ایالات متحده‌ی آمریکا که متفق و حامی اصلی رژیم پهلوی و بازمانده‌گان دولت پهلوی است.
کوچک‌ترین شکی نیست که حامیان خارجی «حرکت زن، زنده‌گی و آزادی» و «مرحله‌ی گذر از نظام» (فرانسه، ایالات متحده، ...)، مانند رهبران داخلی آن (ناسیونالیست‌های فارس و کورد) صرفاً خواهان گذار از یک نظام بنیادگرای شیعی به یک نظام سکولار، اما همچنان ملی‌گرای فارس و پان‌ایرانیست و تورک‌ستیز هستند.
مدیران و نماینده‌گان خودخوانده‌ی «انقلاب زن، زنده‌گی، آزادی» و مخصوصا سردمداران «مرحله‌ی گذر از نظام» تاکنون کوچک‌ترین اشاره‌ای به حقوق ملی و زبانی ملت تورک ساکن در ایران نه‌کرده‌اند، صحبت همه از دموکراسی مجرد و کلی است. شعارها و تبلیغات آن‌ها به فارسی و حتی به کوردی است، اما هرگز نه به تورکی. هیچ ذکر و اشاره‌ای به واقعیت‌ها و فجایع کودتای غیر قانونی رضا خان، ساقط نمودن دولت تورک قاجار با مصوبات مجالس فرمایشی و پایان دادن به حاکمیت تورک بر ایران، سپس آغاز سیاست رسمی و دولتی نسل‌کشی زبانی و ملی تورک توسط دولت پهلوی، فارس‌سازی رسمی زبان و فرهنگ و هویت ملی تورک‌ها، ممنوع ساختن زبان تورکی در ادارات و ارتش و نظام تحصیلی و مطبوعات و تئاترها و سینماها، مراسم رسمی سوزانیدن کتب‌های تورکی، تجزیه‌ی بی پایان منطقه‌ی ملی تورک به استان‌های گوناگون، تبدیل مناطق تورک‌نشین و در راس آن‌ها تورک‌ایلی به مستعمره‌ی تمام‌عیار فارسستان، تحقیر و پست‌شماری رسمی مفاهیم تورک و زبان و فرهنگ تورک در فرهنگ اجتماعی و نظام تحصیلی ایران، ممنوع ساختن نام‌گذاری‌های تورکی و تغییر سیستماتیک هزاران اسامی جوغرافیایی از تورکی به فارسی، دزدیدن تمام میراث تاریخی و سیاسی و فرهنگی و ... تورک و مصادره و عرضه‌ی آن‌ها به اسم ایرانی و پرشین و پارسی و فارسی .... نیست.
زیرا مدیران و سردمداران حرکت فعلی گذر از نظام، خود آشکار و نهان تمام آن‌ها را اقداماتی به جا و ضروری و به حق می‌دانند، نه تنها آن‌ها را تنقید نه‌می‌کنند و کوچک‌ترین هدف و نیتی برای عذرخواهی و جبران آن‌ها نه‌دارند، بلکه بر عکس، تا حال حاضر بر اساس اعمال و گفتار و آکسیون‌هایشان، آن‌ها را توجیه و تقدیر می‌کنند (سالی که نکوست، از بهارش پیداست).
دوچار توهم نه‌باید شد. سیر حوادث، تحول یک نظام ناسیونال فاشیستی فارسی از بنیادگرای مذهبی به نوع سکولار آن است. در این‌چنین نظامی هیچ‌گونه اومید و آینده و فردایی برای ملت تورک وجود نه‌دارد. همانگونه که در نظام جمهوری اسلامی ایران ضد تورک هیچ‌گونه اومید و آینده و فردایی برای ملت تورک وجود نه‌دارد.
حضور خاندان و مقامات پهلوی در هئیت رهبری این حرکت و حمایت فعال فرانسه و دیگر مراکز تاریخاً تورک‌ستیز از آن‌ها نشان می‌دهد که وضعیتی فاجعه‌آمیزتر از ماجرای مشروطیت انگلیسی که منجر به پایان دادن به حاکمیت سیاسی تورک بر ایران و آغاز سیاست نسل‌کشی زبانی و دولتی ملت تورک شد، اما این بار به جای انگلستان با صحنه‌گردانی و حمایت فرانسه – مرکز سنتی پان‌ایرانیست‌ها و تروریسم ارمنی و کوردی و یونانی و .... در انتظار مردم تورک ساکن در ایران است: زدوده و ریشه‌کن شدن کامل زبان و فرهنگ و مردم تورک از صحنه‌ی ایران، فارس‌سازی کامل و همه جانبه‌ی او، ایجاد نظام و کشوری جدید در ادامه‌ی پروژه‌های سوریه و عراق و افغانستان که در آن‌ها تورک‌های بومی کلاً نادیده گرفته شده و از صحنه‌ی سیاسی کشور و دولت مرکزی حذف و از حقوق ملی خود محروم شده‌اند و به جای آن‌ها در عراق و سوریه اقلیت کورد و در افغانستان اقلیت تاجیک به عنوان نورچشمی غرب صلیبی تورکوفوب، به طور غیر متناسب با وزنه‌ی جمعیتی خود بالا کشیده شده، بر دولت مرکزی مشترکاً حاکم و بر سرزمین‌های تورک‌نشین مسلط شده‌اند.
و این چنین است که «کشتی‌بان (ملت تورک) را سیاستی دگر آمد!».
ملت تورک نماینده‌گی و سخن‌گویی خودسرانه‌ی کنونی سیاسیون و سلبریتی‌های فارس و کورد از طرف خود را در هیچ مجمع داخلی و خارجی، ایضاً طراحی نظام آینده‌ی حاکم بر کشور ایران از طرف مراکز تورک‌ستیز استعمارگر و صلیبی و تروریست‌پرور مانند فرانسه (مرکز اصلی و تاریخی آسالا، داشناک، پ‌ک‌ک، ... و کشوری که یکی از عوامل اصلی قتل عام ٢٠٠ هزار تن تورک در سال‌های جنگ جهانی اول در غرب آزربایجان و تورک‌ایلی هم بود)، و گروههای ناسیونالیست و تروریستی کورد (که نیمی از اراضی تورک‌ایلی شامل شهرهای تورک اورمو و سالماس و سولدوز و قوشاچای و یاسوکن و قوره و بیجار و سونقور و .... را جزء کوردستان بزرگشان می‌دانند و به عنوان قوای مسلح و نیابتی دولت‌های امپریالیستی غرب در منطقه بر علیه ملل و کشورهای تورک عمل می‌کنند) را نه‌می‌پذیرد. ملت تورک هرگز حاکمیت ملت فارس و دولتی فارس، ایضا گروههای توسعه‌طلب و تروریستی کورد را بر سرزمین آبا و اجدادی خود و وطن تورک نه‌خواهد پذیرفت. در آینده نیز در کشوری که زبان رسمی دولت مرکزی آن تورکی نیست و از حق حاکمیت سیاسی خود بر خود برخوردار نیست زنده‌گی نه‌خواهد کرد.
تلاش برای تحمیل هر کدام از این شقوق، مخصوصاً باز آوردن بازمانده‌گان دولت پهلوی که مرتکب خیانت ملی و نسل‌کشی زبانی و ملی بر علیه ملت تورک و جنایات بر علیه بشریت شده و برای ملت تورک ساکن در ایران معادل دولت هیتلری نازی برای یهودیان است، به معنی ضرورت و مشروعیت و حتمی شدن حرکت به سوی پایان دادن به تمامیت ارضی ایران است.
تجربه‌ی ١٢٥ سال گذشته و انقلاب اسلامی و اخیرا جنبش سبز و حرکت زن و زنده‌گی و آزادی و ... نشان می‌دهد ناسیونالیست‌های افراطی فارس و پان‌ایرانیست‌های ضد تورک که هسته‌ی اصلی رهبران هر دوی دولت جمهوری اسلامی ایران و اوپوزیسیون اصلاح‌طلب و برانداز آن، ایضا هر دو حرکت «انقلاب زن، زنده‌گی، آزادی» و «مرحله‌ی گذر از نظام» را هم تشکیل می‌دهند، هرگز داوطلبانه حقوقی مانند نظام تحصیلی و آموزشی تورک و رسمیت سراسری زبان تورکی را قبول نه‌خواهند کرد. حتی وجود ملت تورک در ایران را نه‌خواهند پذیرفت.
واقعیت‌هایی مانند حضور رضا پهلوی و پرویز ثابتی در هئیت رهبری، و عناصر سلطنت‌طلب لومپن و پان‌ایرانیست فاشیست در میان اشخاص نمادین این حرکت، عناد در انکار وجود و هویت ملی تورک در ایران توسط آن‌ها، تقویت و حمایت فعال فرانسه و دیگر مراکز تاریخاً تورک‌ستیز از ایشان، عملاً دادن مشروعیت و چراغ سبز و مجوز به ملت تورک ساکن در ایران و روشن‌فکران و سیاسیون و نخبه‌گان تورک است تا به سرعت و پیش از آن که دیر شود، با طیب خاطر و سریعاً و با به کار بردن تمام توان نامحدود خود به تلاش برای تحقق حقوق ملی خویش در خارج ترکیب ایران آغاز کنند. ملت تورک تا ابد نه‌می‌تواند منتظر طرف فارس که حتی وجود ملت تورک و نام تورک در ایران را قبول نه‌می‌کند باقی بماند.
حرکت ملی دموکراتیک تورک می‌باید راساً و همزمان دو مجادله‌ی موازی را پیش به‌راند:
یک مجادله برای تامین حقوق ملی و دموکراتیک خود در مقیاس کشوری با هویت ملی تورک و نام ملی تورک خود، و اعلام طرح‌ها و مطالبات سراسری خود برای نظام دولت و کشور برای آشنا ساختن دیگر ملل و دولت‌ها با آن‌ها: جدائی مطلق دین از دولت، لغو دین و مذهب رسمی، برچیدن نظام ولایت فقیه، ممنوعیت ورود روحانیون و نظامیان به امور دولتی و نظامی و امنیتی و اقتصادی، انحلال سپاه پاسداران، تامین مطلق حقوق و آزادی‌های زنان، حقوق بشر، لغو حجاب اجباری و اعدام، برچیده شدن حوزه‌های علمیه‌ی شیعی فارسی از تمام مناطق تورک‌نشین، رسمیت سراسری زبان تورکی در مقیاس دولت مرکزی، فدرالیسم ملی – زبانی برای تمام مناطق ملی از جمله مناطق ملی تورک – تورک‌ایلی، قاشقای‌یورت، خلج‌اوردا، افشاریورت، ... ،
و یک مجادله‌ی موازی دوم که عبارت است از آماده کردن شرایط و امکانات لازم داخلی و خارجی و بین المللی و تغییر توازن قوا برای تحقق حقوق ملی خود به هر وسیله‌ی ممکن و در اسرع وقت. مجوز این مجادله‌ی دوم را علاوه بر جمهوری تورک‌ستیز اسلامی ایران، رهبران خودخوانده‌ی حرکت در حال جریان، مکرراً به او داده و می‌دهند. مخصوصا حضور امثال رضا پهلوی و سازمان‌های توسعه‌طلب و تروریستی کورد در هئیت رهبری فرضی حاکمیت آینده‌ی ایران، توهین به غرور ملی تورک و تحقیر ملت تورک، و به معنی ضرورت تجزیه‌ی قطعی این کشور و جدا ساختن مناطق ملی تورک و در راس آن‌ها تورک‌ایلی از آن دولت تورک‌ستیز به هر قیمت و به هر طریق ممکن است.
در شرایط فعلی استراتژی ملت تورک مرکب از دو طرح موازی مذکور است که همزمان باید به پیش برده شوند تا یکی زمینه‌ی اجرایی شدن دیگری را فراهم و تسهیل کند. خیال و آرزو یک چیز است و قابلیت به حرکت در آوردن آن توان و تغییر موازنه‌ی قوا و ... چیز دیگری. و این دومی است که مرز بین خیال و آرزو و برنامه‌ی عملی را مشخص می‌کند ....
[1] زبان فارسی از سال‌های
١٨٩٨-١٩٠٠ که انجمن‌های معارف تهران و تبریز، تحصیل در مدارس مودرن به زبان تورکی
را ممنوع و تحصیل به زبان فارسی برای تورک‌ها و دیگر ملل غیر فارس را اجباری و
انحصاری کردند، برای این ملل یک زبان استعماری، قاتل، تحمیلی و بیگانه است. هر نخبه‌ی تورک که
بعد از آن تاریخ فارسی را به صورت زبان ملی ملت تورک ساکن در ایران معرفی و تقدیم
و تبلیغ کرده است، یک خائن به ملت تورک است. این، شامل مشروطه‌طلبان و دموکرات‌های
آزربایجان تبریز که در آزربایجان، آن هم در دوره‌ی دولت تورک قاجار مدارس فارسی‌زبان
تاسیس می‌کردند و امثال غلامحسین ساعدی که در پاریس هم فارسی را زبان ملی تورک‌ها
نامید هم می‌شود. زبان فارسی همان‌قدر برای ملت تورک ساکن در ایران زبان ملی است،
که زبان ارمنی برای تورک‌های جمهوری آزربایجان، و زبان یونانی برای تورک‌های تورکیه
یک زبان ملی است. الم شنگه‌ای که اخیرا ناسیونالیست‌های افراطی
فارس و پان‌ایرانیست‌ها برای خواندن یک شعر تورکی از شهریار – که گویا او را شاعر
ملی هم می‌دانند – برپا کرده‌اند به خاطر همین و وحشتشان از شکستن تابوی گذاشته
شده بر زبان تورکی و به زیر سوال کشیده شدن موقعیت رسمیت انحصاری زبان فارسی و
.... است. اما این رفتارها نتیجه‌ی معکوس خواهد داد و اضمحلال سیطره‌ی زبان
استعماری، قاتل، تحمیلی و بیگانه‌ی فارسی در خارج فارسستان را تسریع خواهد کرد.
[2] چرا چپ ایرانی تورک‌های
سوریه را نادیده می‌گیرد؟
[3] وضعیت هشدار دهنده:
تعداد کثیر نخبه‌گان گؤزقامان - مانقورت تورک و شدت وضعیت آن‌ها
%20-%20Copy.png)
