Sunday, February 28, 2021

جماعت ارامنه و آخرین نقشه‌ی آن‌ها برای تاسیس دولت ارمنی به قلم جمشید خان سوباتای‌لی افشار اورمویی مجدالسلطنه-١٨٩٤

جماعت ارامنه و آخرین نقشه‌ی آن‌ها برای تاسیس دولت ارمنی به قلم جمشید خان سوباتای‌لی افشار اورمویی مجدالسلطنه-١٨٩٤

 

تصحیح، مقدمه، توضیحات و زیرنویس‌ها از مئهران باهارلی

 

Ermeniler ve Ermeni devleti kurmaya yönelik son stratejileri, Cemşid Han Subataylı Afşar Urmulu, Mecd üs-Seltene, 1894

 

Armenians and their latest strategy for creating an Armenian state, by Cemşid Han Subataylı Afşar Urmulu, Mecd üs-Seltene, 1894

 

Tashih, önsöz, açıklamalar ve dipnotlar:

Méhran Baharlı

 

خلاصه:

این مقاله، قسمتی از کتاب سفرنامه‌ی رهبر و قهرمان ملی تورک جمشید خان سوباتای‌لی افشار اورمویی - مجدالسلطنه به تفلیس در سال ١٨٩٤ است. او در این کتاب که آن را در ٢٩ ساله‌گی نوشته، مسائل بسیار متنوعی را با تیزبینی و دقت ثبت و تشریح کرده است. بخشی از این کتاب در باره‌ی ارمنیان قفقاز، مراسم و موسسات دینی، تاریخ و وضعیت سیاسی و فرهنگی ارامنه؛ و تاکتیک‌ها و استراتژی‌های رهبران و گروه‌های ارمنی برای تاسیس دولت ارمنی است. به سبب اهمیت موضوع، این قسمت را به صورت مقاله‌ای مستقل و برای اولین بار منتشر می‌کنم. این نوشته یکی از نخستین و بهترین مطالعات انجام شده در باره‌ی ارمنیان و وضعیت و مسائل و اهداف دینی و فرهنگی و سیاسی جامعه‌ی ارمنی توسط محققین تورک است. جمشید خان به هیچ وجه دوچار تعصبات قومی و ارمنی‌ستیزی و مسیحی‌ستیزی و .... نه‌بود. بر عکس او دوست‌دار واقعی جامعه‌ی ارمنی بود. چنان‌چه در این نوشته‌ هم جامعه‌ی ارمنی و فعالیت‌های مثبت رهبران و روشن‌فکران ارمنی را در زمینه‌های آموزشی، فرهنگی، علمی و ملی ستوده است. اما او انتقاداتی را هم بر رهبران ارمنی وارد آورده است. از جمله: تعصبات قومی ارمنی،‌ جعل تاریخ، توسعه‌طلبی ارضی و دست‌درازی به اراضی همسایه‌گانشان، اغراق در مورد تلفات خود در مقابله با عوثمان‌لی، آمیختن دین و سیاست و بنیادگرایی مسیحی، دخالت کشیشان و کلیسای ارمنی در امر سیاست، سوء استفاده از رابطه با دولت‌های اوروپایی، توسل به تروریسم و خون‌ریزی برای رسیدن به هدف، .... بنا به جمشید خان تاکتیک‌ها و استراتژی رهبران ارمنی برای تاسیس دولت ارمنی این چنین است: رهبران ارمنی دسته‌جات مسلح و تروریستی متعددی (فدایی) را در روسیه و ایران تشکیل می‌دهند. آن‌ها را برای انجام عملیات مسلحانه و خراب‌کاری به طور پیوسته به داخل خاک عوثمان‌لی می‌فرستند. این گروه‌ها  به عملیات تروریستی و ترورهای سیاسی مقامات دولتی در سرتاسر امپراتوری عوثمان‌لی (در استانبول همچنین کشورهای اوروپایی)، و کشتن عساکر و تخریب راه‌ها و ساختمان‌ها اقدام می‌کنند. اهالی ارمنی را با دادن سلاح و آلات جنگی به برپا کردن شورش‌های مسلحانه و خونین تحریک می‌نمایند. تا دولت عوثمان‌لی مجبور به واکنش خشونت‌آمیز شود و و تدابیر خشن و سیاست‌های ظالمانه‌ای را در مورد ارمنیان اتخاذ کند. هدف رهبران ارمنی آن است که کار به قتل عام و کشتار اهالی ارمنی، و خون‌ریزی‌های جدیدتر و بیش‌تر کشیده شود. و بدین ترتیب زمینه و دلیل مشروع (نجات ارمنیان قربانی) برای دخالت سیاسی و نظامی دولت‌های اوروپایی، تجزیه‌ی خاک عوثمان‌لی و تاسیس کشور ارمنستان بزرگ ارمنی بر خاک او ایجاد شود. جمشید خان در مورد مساله‌ی ارمنی از جمله فعالیت‌های مخفی تشکیلات سیاسی و مسلح ارمنی، بسیار بیشتر از آنچه در این سفرنامه نوشته می‌دانست. زیرا او یک نظامی-ژنرال و دولت‌مرد-والی، مورخ و محقق تاریخ بود. او اهل شهر اورمو بود، شهری که همیشه مورد طمع دولت‌های صلیبی اوروپایی و در معرض تهدید رهبران و دسته‌جات گروه‌های قومی متفق آن‌ها بود. او فعالیت‌های رهبران و روشن‌فکران و دسته‌جات و تشکیلات سیاسی گروه‌های مذکور در عوثمان‌لی و قفقاز و ایران قاجاری را به دقت و پیوسته تعقیب و مطالعه می‌کرد، .... اما همان‌گونه که خودش هم ذکر کرده، به دلیل جدا نه‌شدن از هدف سفرنامه‌نویسی این مطالب را در این کتاب بیان نه‌کرده است. با این‌همه، نوشته‌ی جمشید خان، علی رغم کوتاه بودن و تلاش او برای خلاصه‌نویسی، دارای اطلاعات کلیدی متعددی در باره‌ی فعالیت‌های سیاسی و ارتباطات بین‌المللی ناسیونالیسم ارمنی نیز است. از جمله این که شهر مارسی در فرانسه دومین مرکز فرهنگی و سیاسی ارمنیان در جهان است. و دوم این که رهبران ارمنی از قرن سیزده میلادی از پاریس توقع داشتند که به عنوان پرچم‌دار ذهنیت صلیبی و حامی آن‌ها عمل نموده، اقدام به تاسیس یک اتحاد نظامی مسیحی در اوروپا برای حمله به تورک‌ها در آناتولی، تجزیه‌ی آن و تاسیس دولت ارمنی بر آن سرزمین بکند.

اؤزه‌ت:

بو مقاله ‌تورک میللی قهرمانی و لیدئری جمشید خان سوباتای‌لی افشار اورمولو – مجدالسلطنه‌نین ١٨٩٤ ایلی‌نده ‌٢٩ یاشی‌ندا ایکه‌ن تیفلیس‌ه ‌یاپدیغی یول‌چولوق سیراسی‌ندا یازدیغی گه‌زی (سیاحت) کیتابی‌نین بیر بؤلومونو ایچه‌رمه‌ک‌ده‌دیر. جمشید خان کیتابی‌ندا بیر چوخ فرق‌لی قونونو قید ائدیپ آنلاتمیش‌دیر. بو کیتابین بیر بؤلومو قافقاز ائرمه‌نی‌له‌ری، تاریخ‌له‌ری، اونلارین دینی تؤره‌ن‌له‌ری، قوروم‌لاری، سیاسی و کولتوره‌ل دوروم‌لاری حاققی‌ندادیر. جمشید خان کیتابی‌ندا ائرمه‌نی لیدئرله‌رین و گروپ‌لارین بیر ائرمه‌نی دولتی قورما چابالاری‌ندا قول‌لاندیق‌لاری تاکتیک و ایستیراتئژی‌له‌ری ده ‌اینجه‌له‌ییر. بو بؤلومون اؤنه‌می نه‌ده‌نی‌یله ‌اونو ایلک که‌ز و آیری بیر مقاله ‌اولاراق یایین‌لاماق‌دایام. جمشید خان‌ین بو یازی‌سی ائرمه‌نی توپلومونون دینی، کولتوره‌ل، سیاسی و میللی آماج‌لاری اوزه‌ری‌نه‌ تورک آراشدیرماجی‌لارین یاپدیغی ایلک و اه‌ن قاپسام‌لی چالیشمالاردان بیری‌دیر. جمشید خان‌ین ائتنیک اؤن‌یارقی‌لاری اولمادیغی کیمی، ائرمه‌نی و خیریستییان قارشیت‌لیغی دا یوخ‌دو. لاپ ته‌رسی‌نه، جمشید خان ائرمه‌نی توپلومونون گئرچه‌ک بیر دوستو ایدی. نیته‌کیم کیتابی‌ندا ائرمه‌نی میللتی‌نین لیدئرله‌ری‌نی و آیدین‌لاری‌نی ائییتیم، کولتور، بیلیم و اولوسال آلان‌لارداکی اولوم‌لو فعالیت‌له‌ری و باشاری‌لاری‌ندان دولایی اؤوور. آنجاق لاییک، هومانیست و اؤزگور دوشونجه‌لی بیری اولاراق، ائرمه‌نی‌له‌رین تاریخ‌ی چارپیتماسی‌نی، ائتنیک اؤن‌یارقی‌لاری‌نی، یاییلماجی‌لیغی، قونشولاری‌نین توپراق‌لاری‌نا تجاوزونو، عوثمان‌لی ایمپاراتورلوغو ایله ‌یاشانان چاتیشمالارداکی تلفات‌لاری‌نی آبارتمالاری‌نی، دین ایله ‌سیاست‌ین قاریشدیریلماسی‌نی، خیریستییان کؤک‌ده‌ن دین‌چی‌لییی‌نی، قه‌شه‌له‌رین و ائرمه‌نی کیلیسه‌سی‌نین سیاست‌ه ‌قاریشماسی‌نی، آوروپا دولت‌له‌ری‌یله ‌ایلیشکی‌له‌ری کؤتویه ‌قول‌لانماسی‌نی و ائرمه‌نی اولوسال و سیاسی آماچ‌لاری‌نا اولاشماق اوچون تئروریزمه‌ و خشونته ‌باش وورماسی‌نی دا اه‌له‌شدیریر. جمشید خان‌ا گؤره‌ ائرمه‌نی لیدئرله‌رین ائرمه‌نی دولتی‌نی قورما تاکتیک‌له‌ری و ایستیراتئژی‌سی شو بیچیم‌ده‌دیر: ائرمه‌نی لیدئرله‌ر روسیا و ایران‌دا بیر چوخ سیلاح‌لی و تئروریست گروپ (فدایی) اولوشدورورلار. بو گروپ‌لار داها سونرا سوره‌ک‌لی اولاراق عوثمان‌لی توپراق‌لاری‌نا سیلاح‌لی عملیات‌لار و سابوتاژلار گئرچه‌ک‌له‌شدیرمه‌ک اوزه‌ره‌ گؤنده‌ریلیرله‌ر. بونلارین ائیله‌م‌له‌ری آراسی‌ندا عوثمان‌لی توپراق‌لاری‌ندا تئرور عملیات‌لاری، دولت یئتکی‌لی‌له‌ری‌نه‌ (ایستانبول و آوروپا اؤلکه‌له‌ری داخیل اولماق اوزه‌ره) سیاسی سوء قصدله‌ر یاپما، عسکرله‌رین اؤلدورولمه‌سی، یول‌لارین و بینالارین تخریب ائدیلمه‌سی بولونماق‌دادیر. آیری‌جا فدایی‌له‌ر یئره‌ل ائرمه‌نی خالقی‌نا سیلاح و ساواش آراج‌لاری ساغ‌لایاراق اونلاری سیلاح‌لی و قان‌لی آیاق‌لانمالارا تشویق ائتمه‌ک‌ده‌دیرله‌ر. ائرمه‌نی لیدئرله‌ر عوثمان‌لی دولتی‌نی ائرمه‌نی‌له‌ره‌ قارشی سه‌رت و باسقی‌جی سیاست‌له‌ر اویقولامایا و شدت‌لی ته‌پکی گؤسته‌رمه‌یه‌ قیشقیرتمانی آماچ‌لاییرلار. نهایی هدف‌له‌ری چاتیشمانی ائرمه‌نی خالقی‌نی اؤلدورمه ‌و قتل عام نقطه‌سی‌نه ‌ده‌ک دیرماندیراراق داها آرتیق قان تؤکولمه‌سی‌نه‌ یول آچماق‌دیر. بو دوروم آوروپالی دولت‌له‌رین ائرمه‌نی قوربان‌لاری قورتارماق اوچون سیاسی و عسکری مداخله‌ده ‌بولونماسی‌نا مشروع بیر گه‌ره‌ک‌چه ‌و نه‌ده‌ن ساغ‌لایاجاق‌دیر. بو دا، عوثمان‌لی توپراق‌لاری‌نین بؤلونمه‌سی و اونون بیر بؤلومو اوزه‌ری‌نده‌ حاق‌لی بیر بؤیوک ائرمه‌نی دولتی‌نین قورولماسی‌یلا سونوج‌لاناجاق‌دیر. جمشید خان بیر عسکر – ژئنئرال، دولت آدامی – والی، تاریخ‌چی و تاریخ آراشدیرماچی‌سی ایدی. خاچ‌لی آوروپا دولت‌له‌ری‌نین هر زامان گؤز تیکدییی و یئرلی متفق‌له‌ری اولان ائتنیک گروپ‌لار طرفی‌نده‌ن سوره‌ک‌لی تهدید ائدیله‌ن اورمو شه‌هه‌ری‌نده‌ن گه‌لیردی. بو گروپ‌لارین عوثمان‌لی ایمپاراتورلوغو، قافقاسیا و قاجار ایرانی‌نداکی لیدئرله‌ری، آیدین‌لاری، سیاسی‌له‌ری و هؤرگوت‌له‌ری‌نین فعالیت‌له‌ری‌نی تیتیزلیک‌له ‌ایزله‌ییردی و اینجه‌له‌ییردی. بوتون بونلار، جمشید خان‌ین ائرمه‌نی سیاسی و سیلاح‌لی هؤرگوت‌له‌ری‌نین گیزلی فعالیت‌له‌ری ده‌ داخیل اولماق اوزه‌ره، ائرمه‌نی سورونو حاققی‌ندا بو گه‌زی گونلویونده ‌به‌لگه‌له‌دیک‌له‌ری‌نین چوخ اؤته‌سی‌نده ‌بیلگی صاحیبی اولماسی‌نا نه‌ده‌ن اولموش‌دو. آنجاق سیاحت‌نامه‌سی‌نین آماجی‌نا اویمادیغی گه‌ره‌ک‌چه‌سی‌یله ‌بو بیلگی‌له‌ره‌ کیتابی‌ندا یئر وئرمه‌میش‌دیر. جمشید خان‌ین یازی‌سی قیسا و اؤزه‌ت اولماسی‌نا قارشین، ائرمه‌نی میللت‌چی‌لییین سیاسی فعالیت‌له‌ری و اولوس‌لارآراسی باغ‌لانتی‌لاری حاققی‌ندا دا بیر چوخ اؤنه‌م‌لی بیلگی ایچه‌رمه‌ک‌ده‌دیر. اؤرنه‌یین: فیرانسانین مارسئی شه‌هه‌ری ائرمه‌نی‌له‌رین دونیاداکی ایکینجی کولتور و سیاسی مرکزی قونوموندادیر. اون اوچونجو یوزایل‌ده‌ن به‌ری، ائرمه‌نی لیدئرله‌ر خاچ‌لی ذهنیتی‌نین ساوونوجولوغونو یاپماق، ائرمه‌نی اولوسال آماج‌لاری‌نی دسته‌ک‌له‌مه‌ک، آوروپادا بیر خیریستییان ایتتیفاقی قوراراق آنادولوداکی تورک‌له‌ره ‌سالدیرماق و بو توپراق‌لاردا بیر ائرمه‌نی دولتی قورماق اوچون پاریس‌ه‌ یؤنه‌لمیش‌له‌ردیر.

Özet

Bu makale, Türk milli kahramanı ve lideri Cemşid Han Subataylı Afşar Urmulu - Mecd üs-Seltene'nin 1894 yılında 29 yaşındayken Tiflis'e yaptığı yolculuk sırasında yazdığı seyahat kitabının bir bölümünü içermektedir. Cemşid Han, kitabında pek çok farklı konuyu anlatmıştır. Bu kitabın bir bölümü, Kafkas Ermenileri, tarihleri, onların dini törenleri, kurumları, siyasi ve kültürel durumları hakkındadır. Cemşid Han kitabında Ermeni liderlerin ve grupların bir Ermeni devleti kurma çabalarında kullandıkları taktik ve stratejileri de inceliyor. Bu bölümün önemi nedeniyle, onu ilk kez ve ayrı bir makale olarak yayınlıyorum. Cemşid Han’ın bu yazısı, Ermeni toplumunun dini, kültürel, siyasi ve milli hedefleri üzerine Türk araştırmacıların yaptığı ilk ve en kapsamlı çalışmalardan biridir. Cemşid Han'ın etnik önyargıları olmadığı gibi, Ermeni ve Hıristiyan karşıtlığı da yoktu. Lap tersine, o Ermeni toplumunun gerçek bir dostuydu. Nitekim kitabında Ermeni toplumunu, liderlerini ve aydınlarını eğitim, kültür, bilim ve ulusal alanlardaki olumlu faaliyetleri ve başarılarından dolayı övüyor. Ancak laik, hümanist ve özgür düşünceli biri olarak, Ermenilerin tarihi çarpıtmasını, etnik önyargılarını, yayılmacılığı ve komşularının topraklarına tecavüzünü, Osmanlı İmparatorluğu ile yaşanan çatışmalardaki kayıplarını abartmasını, din ile siyasetin karıştırılmasını, Hıristiyan kökten dinciliğini, rahiplerin ve Ermeni Kilisesi'nin siyasete karışmasını, Avrupa hükümetleriyle ilişkilerin kötüye kullanmasını ve Ermeni ulusal ve siyasi hedeflerine ulaşmak için terörizme ve şiddete başvurmasını da eleştiriyor. Cemşid Han'a göre Ermeni liderlerin Ermeni devletini kurma taktikleri ve stratejisi şu şekildedir: Ermeni liderler Rusya ve İran'da bir çok silahlı ve terörist grup (Fedai) oluştururlar. Bu gruplar daha sonra sürekli olarak Osmanlı topraklarına silahlı operasyonlar ve sabotajlar gerçekleştirmek üzere gönderilirler. Bunlarn eylemleri arasında, Osmanlı topraklarında terör operasyonları, hükümet yetkililerine (ayrıca İstanbul ve Avrupa ülkelerinde) silahlı suikastlar, askerlerin öldürülmesi, yolların ve binaların tahrip edilmesi bulunmakadır. Ayrıca, Fedailer yerel Ermeni halkına silah ve savaş araçları sağlayarak onları silahlı ve kanlı isyanlara teşvik etmektedirler. Ermeni liderler, Osmanlı hükümetini Ermenilere karşı sert ve baskıcı politikalar uygulamaya ve şiddetli tepki göstermeye kışkırtmayı amaçlıyorlar. Nihai hedefleri, çatışmayı Ermeni halkını katletme ve toplu öldürme noktasına kadar tırmandırarak daha fazla kan dökülmesine yol açmaktır. Bu durum, Avrupalı devletlerin Ermeni kurbanları kurtarmak için siyasi ve askeri müdahalede bulunmasına meşru bir neden ve bahane sağlayacaktır. Bu da, Osmanlı topraklarının bölünmesi ve onun bir bölümü üzerinde haklı bir Büyük Ermeni devletinin kurulmasıyla sonuçlanacaktır. Cemşid Han, bir asker-general, devlet adamı-vali, tarihçi ve tarih araştırmacısıydı. Haçlı Avrupa devletlerinin her zaman göz diktiği ve yerli müttefikleri olan etnik gruplar tarafından sürekli tehdit edilen Urmu kentinden geliyordu. Bu grupların Osmanlı İmparatorluğu, Kafkasya ve Kacar İran'ındaki liderleri, aydınları, siyasileri ve örgütlerinin faaliyetlerini titizlikle takip ediyor ve inceliyordu. Bütün bunlar, Cemşid Han’ın Ermeni siyasi ve silahlı örgütlerinin gizli faaliyetleri de dahil olmak üzere Ermeni meselesi hakkında, bu gezi günlüğünde belgelediklerinin çok ötesinde bilgi sahibi olmasına neden olmuştu. Ancak seyahatnamesinin amacına uymadığı gerekçesiyle bu bilgilere kitabında yer vermemiştir. Cemşid Han'ın yazısı, kısa ve özet olmasına rağmen, Ermeni milliyetçiliğinin siyasi faaliyetleri ve uluslararası bağlantıları hakkında da birçok önemli bilgi içermektedir. Örneğin, Fransa'nın Marsilya şehri, Ermenilerin dünyadaki ikinci kültür ve siyasi merkezi konumundadır; On üçüncü yüzyıldan beri Ermeni liderler, Haçlı zihniyetinin savunuculuğunu yapmak, Ermeni ulusal amaçlarını desteklemek, Avrupa'da bir Hıristiyan ittifakı kurarak Anadolu'daki Türklere saldırmak ve bu topraklarda bir Ermeni devleti kurmak için Paris'e yönelmişlerdir.

Abstract

This article is a part of the travel book written by the Turkish national hero and leader Cemşid Han Subataylı Afşar Urmulu – Mecd üs-Seltene, during his journey to Tbilisi in 1894, at the age of 29. In his book he has recorded and narrated many diverse issues with sharpness and precision. A section of this book is on Caucasian Armenians, their religious ceremonies, institutions, history, and their political and cultural situation. It also delves into the tactics and strategies employed by Armenian leaders and groups in their effort to establish an Armenian state. Given the importance of this topic, I am publishing this section as an independent article for the first time. This article represents one of the earliest and most comprehensive studies conducted by Turkish researchers on Armenian society, exploring their religious, cultural and political issues, as well as the goals of the Armenian society. Cemşid Han had no ethnic prejudices, nor did he harbor anti-Armenian or anti-Christian thoughts. On the contrary, he was a true supporter of the Armenian community. In his book, he praised the Armenian community for their positive activities and the success of Armenian leaders and intellectuals in educational, cultural, scientific and national fields. However, as a secular humanist and freethinker, he also criticized Armenian ethnic prejudices, the falsification of history, territorial expansionism and encroachment on the lands of their neighbors. He also criticized the Armenian exaggeration of their losses in conflicts with the Ottoman Empire, the mixing of religion and politics, Christian fundamentalism, the involvement of priests and the Armenian Church in politics, the abuse of relationships with European governments, and the resort to terrorism and violence to achieve Armenian national and political goals. According to Cemşid Han, the tactics and strategy of Armenian leaders to establish the Armenian state are as follows: Armenian leaders form numerous armed and terrorist groups (Fedai) in Russia and Iran. These groups are then continuously sent to Ottoman territory to carry out armed operations and sabotage. Their activities include terrorist operations and political assassinations of government officials (also in Istanbul and European countries), killing soldiers, and destroying roads and buildings throughout the Ottoman territory. Additionally, they provide the local Armenian people with weapons and war tools, and incite them to start armed and bloody rebellions. The Armenian leaders are aiming to provoke the Ottoman government into reacting violently and implementing harsh and oppressive policies towards the Armenians. Their ultimate goal is to escalate the conflict to the point of massacring and mass killing the Armenian people, leading to further bloodshed. This would provide a legitimate reason and pretext for European states to intervene politically and militarily in order to save the Armenian victims. Ultimately, this would result in the partition of Ottoman territories and the justified establishment of a Great Armenian state on Ottoman lands. Cemşid Han was well-informed about the Armenian issue, including the covert activities of Armenian political and armed organizations, beyond what he documented in this travelogue. He was a soldier, statesman, historian, and history researcher; He was from Urmu, a city that was always coveted by European crusader governments and threatened by their various proxy and allied ethnic groups; He meticulously monitored and studied the activities of the leaders, intellectuals, political groups, and organizations of those groups within the Ottoman Empire, Caucasus and Qajar Iran. However, as he mentioned himself, he did not include this information in his book because it did not align with the travelogue’s purpose. However, Cemşid Han's writing, despite its brevity and attempt to summarize, contains several key pieces of information about the political activities and international connections of Armenian nationalism: The city of Marseille in France is the second cultural center of Armenians in the world. Since the thirteenth century, Armenian leaders have looked to Paris to act as the standard-bearer of the crusader mentality and support Armenian national ambitions, to establish a Christian alliance in Europe to attack the Turks in Anatolia and create an Armenian state on that land.










Wednesday, February 24, 2021

از کونگره‌‌ی ملی فارس در تبریز-١٩٢٦ تا کونگره‌ی ترویج زبان و ادب فارسی در اورمیه-٢٠١٩

از کونگره‌‌ی ملی فارس در تبریز-١٩٢٦ تا کونگره‌ی ترویج زبان و ادب فارسی در اورمیه-٢٠١٩ 

مئهران باهارلی


٨ اوکتوبر ٢٠١٩ (١٦ مهر ١٣٩٨) چهاردهمین «گردهمایی بین المللی انجمن ترویج زبان و ادب فارسی» از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران در دانشگاه اورمیه، آزربایجان، تورک‌ایلی برگزار شد. در مراسم افتتاحیه دوکتور رحیم حب نقی فارسی زبان ملت همسایه و حاکم فارس را «میراث مشترک و ملی همه‌ی ایرانیان» نامید. حجت الاسلام سید مهدی قریشی نماینده‌ی ولی فقیه[1] در آزربایجان غربی و امام جمعه‌ی شیعیان امامی در شهر تورک اورمیه، علی رغم آن که خود تورک و زبان ملی او تورکی است، با آوردن روایتی (که طبق آن گویا پارس‌ها علم و یا دین را حتی اگر در ثریا باشد بدست می‌آورند)[2] به مداحی از فارس‌زبان‌ها و غلو در نقش زبان فارسی در توسعه‌ی اسلام پرداخته گفت: «این روایت، عالم بودن فارسی‌زبان‌ها را نشان می‌دهد. اسلام به وسیله‌ی زبان فارسی در کشورهای مختلف گسترش یافته، و دین اسلام مدیون زبان فارسی است. پرداختن به زبان فارسی یکی از مطالبات رهبری جمهوری اسلامی ایران است و برگزاری همایش بین المللی ترویج زبان و ادب فارسی مسئولیت ما در جهت تحقق مطالبات ایشان است. برگزاری همایش‌هایی این چنینی در راستای ترویج زبان و ادبیات فارسی باید بیشتر شود».


گردهمایی‌های ترویج زبان و ادب فارسی در شهرهای تورک‌نشین ایران


نخستین تجمع از سلسله گردهمایی‌های ترویج زبان و ادب فارسی در شهرهای تورک و آزربایجان، در آوریل سال ١٩٢٦ در تبریز برگزار شد. در این نوشته سه گزارش به زبان تورکی از نشریه‌ی یئنی قفقاز و یک گزارش به زبان فارسی از محمدعلی صفوت تبریزی در باره‌ی این نخستین کونگره‌ی ترویج زبان فارسی در آزربایجان را نقل کرده‌ام. اما نخست چند توضیح:

١- در سال‌های قبل از مشروطیت جریانی در میان برخی از نخبه‌گان تورک در تبریز و تهران وجود داشت که زبان فارسی را زبان ملی خود می‌دانست. این جریان خود را در شکل پارسی سره‌نویسی، باستان‌گرایی، انتشار داوطلبانه‌ی نشریات فارسی‌زبان در داخل و خارج کشور مانند اختر و حکمت و کاوه و ایرانشهر، تاسیس مدارس مودرن فارسی در شهرهای تورک، ممنوع ساختن تورکی و اجباری ساختن فارسی در مدارس توسط انجمن‌های معارف تهران و تبریز،...  بروز می‌داد.

٢- پس از اشغال پایتخت قاجار توسط مشروطه‌طلبان ضد تورک و حاکمیت آن‌ها بر دولت ایران، امر ترویج زبان فارسی به عنوان زبان ملی و تاسیس و گسترش شبکه‌ی مدارس فارسی‌زبان در آزربایجان و دیگر مناطق تورک‌نشین که از آمال و غایه‌های حرکت مشروطیت بود، هم‌زمان با مانقورت‌ها (انجمن آزربایجان تهران، انجمن غیبی تبریز، فرقه‌ی دموکرات آزربایجان-آزادی‌ستان خیابانی، تورک‌های چپ ایرانی در فرقه‌های عدالت و کومونیست و سوسیالیست و دموکرات ایران و ....) دارای پایه‌ی دولتی نیز شد که توسط نظارت معارف و ... به پیش رانده می‌شد.

٣-پس از کودتای سوم اسفند ١٩٢٠ سردار سپه و دولت جدید ایران، که اکنون به جز احمدشاه از صدر تا ذیل به تسلط مطلق فارس‌گرایان و آریاپرستان درآمده بود، تصمیم به «منسوخ کردن زبان تورکی، تغییر دادن زبان تورک‌ها از تورکی به فارسی و تبدیل زبان فارسی به زبان حقیقی آزربایجان در مدت اندک» گرفت و مشخصا از سال ١٣٠٢ تدابیر و اقدامات نامنظم قبلا موجود در این راستا را با توسعه دادن آن‌ها تشدید کرد. علت اصلی تصمیم دولت کودتا به ممنوع ساختن و ریشه‌کن کردن سریع زبان تورکی، وحشت و احساس خطر مقامات فارس و فارس‌گرا از رشد شعور ملی تورک به معنی مودرن و روند شتابان گسترش جریانات سیاسی تورک‌گرا در سراسر تورک‌ایلی و تورکان پراکنده در دیگر نقاط ایران در ربع اول قرن بیستم و اوج آن جنبش ملی دموکراتیک تورک در سال‌های جنگ جهانی اول، رسمی ساختن زبان تورکی توسط حاکمیت اتحاد به صدارت جمشیدخان سوباتایلی افشار اورومی-مجدالسلطنه، پیدایش مطالبات استقلال‌طلبانه و الحاق‌طلبانه به عثمانلی-آزربایجان قفقاز در میان تورکان تورک‌ایلی به موازات حضور اوردوی عثمانلی در منطقه، توجه روزافزون دولت عثمانلی و تورکان قفقاز به وضعیت اسف‌بار تورکان ساکن در ایران بویژه ممنوعیت گذارده شده بر زبان تورکی در نظام آموزشی از سوی دولت‌های مشروطه و بعد از آن، و نهایتا بلند شدن صداهایی در قفقاز خواستار استقلال آزربایجان ایران و اتحاد آن با جمهوری سوسیالیستی آزربایجان بود. 






Tuesday, February 23, 2021

جمشیدخان سوباتای‌لی افشار اورومی-مجدالسلطنه ١٩٠٢: گئرچه‌ک رئفورم‌لارین اویقولانماسی اولاناق‌سیز، رئفورم‌دان قونوشماق یارارسیزدیر

 جمشیدخان سوباتای‌لی افشار اورومی-مجدالسلطنه ١٩٠٢

[مظفّرالدّین] شاه اورمو چئوره‌سی‌نده هر آغاج‌دان بیر سئیید'ی آسمادیقجا، ایران‌دا گئرچه‌ک رئفورم‌لارین اویقولانماسی اولاناق‌سیز، گئرچه‌ک رئفورم‌دان قونوشماق یارارسیزدیر. چونکو پیغمبر'ین او «آیری‌جالیق‌لی اولادلاری»، هر چئشیت گلیشمه‌نین اؤنونده دائمی انگه‌ل‌دیرله‌ر.

 

CEMŞİDXAN SUBATAYLI AFŞAR URUMİ- MECD ÜS SELTENE- 1902

[Muzaffereddin] Şah Urmu çevresinde her ağaçtan bir Seyyid’i asmadıkça, İran’da gerçek reformların uygulanması olanaksız, gerçek reformdan konuşmak yararsızdır. Çünkü Peygamber’in o “ayrıcalıklı evladı”, her çeşit gelişmenin önünde dâimî engeldirler.

 

جمشیدخان سوباتای‌لی افشار اورومی-مجدالسلطنه ١٩٠٢

تا زمانی که [مظفّرالدّین] شاه از هر درخت در اطراف اورمیه یک سید [روحانی] را آویزان نکرده است، انجام اصلاحات واقعی در ایران هرگز ممکن نخواهد شد و صحبت از رفورم حقیقی بی‌فایده است. زیرا آن «اولاد دارای امتیاز» پیامبر، مانع دائمی در برابر هرگونه پیشرفت هستند.


Thursday, February 18, 2021

شاه عباس اوّل، گردن زدن اسرای تورک‌ با شمشیر محض خودشیرینی برای صلیبی‌یان

شاه عباس اوّل، گردن زدن اسرای تورک‌ با شمشیر محض خودشیرینی برای صلیبی‌یان

 

مئهران باهارلی

 

HAÇLILARA HOŞ GÖRÜNMEK İÇİN ESİR TÜRKLERİN BAŞINI KILIÇLA KESEN BİRİNCİ ŞAH ABBAS

SHAH ABBAS THE FIRST, CUTTING OFF THE HEADS OF CAPTIVE TURKS WITH SWORD TO LOOK PLEASANT TO THE CRUSADERS

 

MÉHRAN BAHARLI

mehranbahari1@yahoo.com

 

https://independent.academia.edu/MBaharli

https://sozumuz1.blogspot.com/

https://www.facebook.com/profile.php?id=100016259447627 

خلاصه:

ناسیونالیسم ایرانی به شاه عباس اول، به همراه کوروش موسس سلسله‌ی هخامنشی و رضا شاه پهلوی که دومی سیاست دولتی نسل‌کشی زبانی و ملی تورک در ایران را آغاز کرد، عنوان «کبیر» داده است و این سه شخصیت را قهرمان ملی می‌داند. شاه عباس اول تنها حاکم از جهان اسلام است که نقش برجسته‌ی او در جبهه‌ی گونبد شمالی کاتدرال اچمیادزین، مرکز مسیحیت و مقر کلیسای ارمنی وجود دارد. او در تاریخ‌نگاری اوروپایی – صلیبی – اوریانتالیستی هم شخصیتی مهم و مقبول، و در تاریخ‌نگاری آزربایجانی که ملقمه‌ای از تاریخ‌نگاری‌های تورک‌ستیز پان‌ایرانیستی و صلیبی است، به طرزی فتیشیست تقدیس شده است. زیرا وی که مخفیانه توسط کلیسای ارمنی به مذهب گریگوری مسیحی در آمده بود، کوشاترین و مصرترین شخصیت‌های تاریخ در اقدامات تورک‌ستیزانه، و تنفر از تورک است. شاه عباس اول در سال‌های حاکمیت خود، سیاست دشمنی با تورکیت را به اوج رسانید و به اتئلافی بین‌المللی بر علیه تورکان ارتقا داد. شاه عباس اول آگاهانه به تغییر تیپولوژی دولت قیزیل‌باشیه از تورک - علوی به تاجیک – شیعه؛ از طریق تصفیه‌ی خونین تورک‌ها از دولت و ارتش، پایان دادن به نفوذ سیاسی و نظامی و درهم‌ریزی پایگاه‌های اجتماعی و منابع اقتصادی آن‌ها اقدام نمود. در مقابل تورکمانان و قیزیل‌باشها، دو قوشون «توفه‌نگ‌چی‌له‌ر» مرکب از ایرانیک‌زبان‌های مازنی، تاجیک، تات، ... و «قول‌لار» مرکب از مسیحیان ارمنی و گورجی را تاسیس کرد. ارمنیان را بر اوردو و مخصوصا تجارت و اقتصاد کشور حاکم کرد. پایتخت را به شهر اصفهان در فارسستان منتقل نمود و برای تقویت پایگاه خود و تغییر دموگرافی پایتخت به ضرر تورک‌ها، ارمنیان را در آنجا اسکان داد. با انجام تورکمان‌کشی، صوفی‌کشی و قیزیل‌باش‌کشی‌های سیستماتیک و پی در پی، علاوه بر عنصر و مفهوم «تورکمان»، مذهب تورک علوی و دیگر جریانات اسلام تورکی (مولویه، بکتاشیه، ...) را از ایران و تورک‌ایلی بالکل ریشه‌کن کرد. او تمام تورک‌های بومی سنی و علوی و تورکمان‌های مهاجر قیزیل‌باش از آناتولی به ایران را به زور شمشیر شیعه‌ی امامی ساخت. شاه عباس نقشی تعیین کننده در فورم گرفتن ناسیونالیسم ایرانی، دولت‌مداری ایرانی، صنف موللایان در شکل امروزی؛ اتحاد بین مذهب شیعه و ناسیونالیسم ایرانی و شیعیان لبنان و ناسیونالیسم ارمنی و دولت‌های صلیبی داشت. (بانی و آغاز کننده‌ی همه‌ی این سیاست‌ها، شاه اسماعیل اول است). شاه عباس اول در تنفر از تورک، در موضعی افراطی‌تر از دولت‌های صلیبی بود و همیشه آن‌ها را – مانند جدش شاه اسماعیل اول - برای تهاجم نظامی به و آغاز جنگ با امپراتوری عوثمان‌لی و دیگر دولت‌های تورک و مسلمان تحریک و تشویق می‌کرد. یکی از دیگر خصوصیات شاه عباس اول، بی رحمی و خون‌آشامی فوق‌العاده‌ی او در حد سادیسم است که احتمالا مولفه‌ای ارثی – ژنتیکی داشت (Sadistic Personality Disorder or trait). زیرا عینا در شاه تهماسب و مخصوصا شاه اسماعیل اول هم مشاهده می‌شود. در این مقاله نقل قول‌هایی در مورد رفتارهای سادیستی شاه عباس اول را از دو منبع، ایتئر پئرسیکوم و سفرنامه‌ی پیترو دلا واله به همراه ترجمه‌ی فارسی و تورکی آن‌ها آورده‌ام. در منبع اول گفته می‌شود شاه عباس اول در تبریز جلوی چشمان وحشت‌زده‌ی سفرای اوروپایی و با خون‌سردی یک اسیر عوثمان‌لی را که التماس و گریه و زاری می‌کرد با شمشیر و با دستان خود گردن زد و سر او را از بدنش قطع کرد تا «نمونه‌ای را که اوروپایی‌یان و مسیحی‌یان هم باید در رفتار با تورک‌ها آن را اجرا کنند» به ایشان نشان دهد. در منبع دوم نمونه‌های متعددی از قتل وحشیانه‌ی اسرا و اتباع تورک توسط شاه عباس اول ثبت شده است. بنا به این نمونه‌ها وی همواره اسرای تورک را، پس از نقض سوگند خود به این که جان آن‌ها در امان خواهد بود، و پس از دادن شکنجه‌های جسمی و روانی بسیار، گردن می‌زد. پس از قتلشان هم کوچک‌ترین انسانیت و شرف و فتوتی از خود نشان نه‌می‌داد و با بی احترامی تمام، سر بریده و ابدان آن‌ها را در کوچه و بازار رها می‌کرد، تا لگدکوب مردم و حیوانات شوند.

کلمات کلیدی: صفوی، شاه عباس، مانقورتیسم، تورک‌ستیزی، خشونت-تروریسم

Özet

İran milliyetçiliği, Ahameniş devletinin kurucusu Kuruş ve Rıza Şah Pehlevi'nin yanı sıra Şah Abbas I'e de "Büyük" unvanını vermiştir ve bu üç tarihi şahsiyeti Ulusal Kahramanlar olarak görüyör. Bunlardan ikincisi, İran devletinin Türk etnik ve dilsel soykırım politikasını başlatan şahıstır. Şah Abbas I, Ermeni Hıristiyanlığının ve Kilisesi'nin merkezi olan Eçmiadzin katedralinin kuzey gümbetinin cebhesinde, yarım kabartması bulunan tek İslam dünyası hükümdarıdır. Şah Abbas I aynı zamanda Avrupa-Haçlı-Oryantalist tarih yazımında da önemli ve övülen, ve Rusyanın Türk karşıtı pan-İranist ve Haçlı tarih yazımlarının birleştirilmesinden oluşturduğu Azerbaycan tarih yazımında fetişistçe kutsanan bir şahsiyettir. Oysa Ermeni Kilisesi rahiplerince gizlice Gregoryen Hıristiyanlığa geçtiği düşünülen Şah Abbas I, Türk karşıtı eylemler ve Türklere karşı nefret besleme konusunda tarihin en kararlı ve adanmış şahsiyetlerinden biridir. Onun hükümdarlığı döneminde Birinci Şah İsmail’in başlattığı Türk düşmanlığı politikası doruğa ulaştı ve Türklere karşı uluslararası bir koalisyona dönüştü. Şah Abbas I, Kızılbaş devletinin kimliğini bilinçli olarak Türk-Alevi'den Tacik-Şii'ye dönüştürdü. Türkleri hükümetten ve ordudan tasfiye etti, siyasi nüfuzlarına ve askeri güçlerine son verdi, sosyal temellerini ve ekonomik kaynaklarını ortadan kaldırdı. Türkmanları ve Kızılbaşları zayıflatmak ve saf dışı bırakmak için Mazeni, Tacik, Tat ve diğer İranik dilli gruplardan oluşan “Tüfengçiler” ile Ermeni ve Gürcü Hıristiyanlardan oluşan “Kullar” olmak üzere iki tümen kurdu. Ermenileri orduda ön plana çıkararak, onların ülke ticaretine ve ekonomisine hakim olmalarını sağladı. Başkenti Türkili'den Farsistan'ın İsfahan şehrine taşıdı ve kendi Ermeni güç tabanını güçlendirmek ve başkentin etnik demografik yapısını Türklere karşı değiştirmek için, Ermenileri oraya yerleştirdi. Ardı ardına ve sürekli yaptığı Türkman, Alevi ve Kızılbaş katliamlarıyla sadece İran ve Türkili'deki "Türkman" unsurunu ve kavramını yok etmekle kalmadı, aynı zamanda Türk Alevi mehzebi ve Türk İslam'ının Mevlevilik ve Bektaşilik gibi diğer akımlarını da tümüyle ortadan kaldırdı. Yerli Sünni ve Alevi Türklere ve de Anadolu’dan İran’a göç eden Kızılbaşlara zorla İmami Şiiliği dayattı. Şah Abbas I, İran milliyetçiliğinin ve İran devletçiliğinin yanı sıra, çağdaş Şii Molla sınıfının şekillenmesinde önemli bir rol oynadı. Şii mezhebi, İran milliyetçiliği, Lübnan Şiileri, Ermeni milliyetçiliği ve Haçlı devletleri arasındaki ittifakı güçlendirdi. (tüm bu politikalar bizzat Şah İsmail I tarafından başlatılmıştır). Şah Abbas I, Türklere olan nefreti açısından haçlı devletlerine göre çok daha aşırı bir konumdaydı. Onları her zaman - dedesi Şah İsmail I gibi - Osmanlı İmparatorluğu'na ve diğer Türk ve Müslüman devletlere saldırıp savaş başlatmaya teşvik ediyordu. Şah Abbas I'in dikkat çeken bir diğer özelliği sadizme varan aşırı zalimliği ve acımasızlığıdır. Şah Abbas'ın sadizminin, aynı durum Şah Tahmasab'ta ve özellikle Şah İsmail I'de de gözlemlendiği için, büyük olasılıkla kalıtsal-genetik bir bileşeni vardı. (Sadist Kişilik Bozukluğu veya Özelliği,). Bu yazıda İter Perisicum ve Pietro Della Valle'nin Seyahatnamesi’nden Şah Abbas I'in sadist davranışlarını gösteren alıntılar yaptım. İlk kaynakta Şah Abbas I'in Tebriz'de dehşete düşmüş Avrupalı elçilerin gözü önünde soğukkanlılıkla bir Osmanlı esirinin kafasını kendi elleri ve kılıcıyla kestiği anlatılıyor. İter Persicum’a göre Şah Abbas I, yalvaran ve ağlayan bu Türk esirin kafasını "Avrupalıların ve Hıristiyanların Türklere nasıl davranması gerektiğine örnek olmak amacıyla" gövdesinden ayırmıştır. İkinci kaynakta I. Şah Abbas'ın Türk esirlerini ve kendi vatandaşlarını vahşice öldürdüğünün örnekleri vardır. Genel bir Kural olarak, Şah Abbas I her zaman Türk esirleri, canlarının güvende olacağına dair ettiği kendi yeminini bozarak, ve onlara çok sayıda fiziksel ve zihinsel işkence yaptıktan sonra, öldürüyordu. Onları öldürdükten sonra da en ufak bir insanlık, şeref ve saygı belirtisi göstermiyor, tersine tam bir saygısızlıkla, onların kesik başlarını sokaklara ve pazar yerlerine atıp, insanların ve hayvanların ayakları altında çiğnenmeye bırakıyordu.

Açar kelimeler: Kızılbaş, Şah Abbas I, Mankurt, Türkofobi, Şiddet -Terörizm

Abstract

Iranian nationalism has bestowed the title of “Great” upon Shah Abbas I, alongside Cyrus the founder of Achaemenid dynasty and Reza Shah Pahlavi, and considers these three historical characters as national heroes. The latter initiated the Iranian state policy of ethnic and linguistic genocide of Turks. In Armenian historiography, Shah Abbas I is a revered figure, being the only ruler of the Islamic world to have a bas-relief engraved on the front of the Northern dome of Echmiadzin cathedral, the center of Armenian Christianity and the seat of the Armenian Church. Shah Abbas I is also a significant and lauded figure in European-Crusade-Orientalist historiography, as well as in Azerbaijani historiography, which mostly combines pan-Iranianist and Crusader anti-Turkish narratives. Shah Abbas I, who had secretly converted to the Gregorian Christianity under the Armenian Church, was one of the most dedicated and persistent figures in history when it came to anti-Turk actions and harboring hatred towards Turks. During his reign, the policy of enmity towards the Turks reached its peak and culminated in the formation of an international coalition against them. Shah Abbas I deliberately altered the identity of the Kızılbaş state from Turkish-Alevi to Tajik-Shia. He purged the Turks from the government and the army, ended their political influence and military power, as well as dismantled their social foundations and economic resources. In order to weaken and replace the Turkomans and Qizilbash, he established two divisions, the Tüfengçiler, comprised of Mazeni, Tajik, Tat, and other Iranic speaking groups, and the Qullar, consisting of Armenian and Georgian Christians. He elevated Armenians to prominence in the army, and allowed them to dominate the country’s trade and economy. He relocated the capital from Türkili to the city of Isfahan in Farsistan – Persia, and resettled Armenians there in order to strengthen his Armenian power base and change the city’s ethnic demographics against Turks. Through a series of successive killings of Turkomans, Alevis, and Qizilbashes, he not only eradicated the element and concept of "Turkoman" from Iran and Türkili, but also totally eliminated the Turkish Alevi religion and other branches of Turkish Islam such as Mevlevilik and Bektasilik. By force, he compelled Imami Shiism on the native Sunni and Alevi Turks and Anatolian Qizilbash immigrants. Shah Abbas I played a crucial role in shaping Iranian nationalism and statehood, as well as the contemporary Shiite Mullahs' guild. He also fostered the alliance between Shiite religion, Iranian nationalism, the Shiites of Lebanon, Armenian nationalism, and the Crusader states (Although all of these policies were initiated by Shah Ismail I). In his hatred of the Turks, Shah Abbas I held a much more extreme position than the crusader states. He always encouraged them - like his grandfather Shah Ismail I - to attack and start a war with the Ottoman Empire and other Turkic and Muslim states. Another notable characteristic of Shah Abbas I was his extreme cruelty and ruthlessness, bordering on sadism. Shah Abbas’s sadism most likely had a hereditary-genetic component, as it was observed in Shah Tahmasab and especially in Shah Ismail I (Sadistic Personality Disorder or Trait). In this article, I have quoted from two sources: Iter Perisicum and Pietro Della Valle's Travelogue demonstrating the sadistic behaviors of Shah Abbas I. In the first source, it is reported that in Tebriz, Shah Abbas I coldly cut off the head of an Ottoman prisoner with his own hands and sword in front of the appalled European ambassadors. The Turkish captive was begging and crying as Shah Abbas I severed his head from his body, “intending to set an example for how Europeans and Christians should treat the Turks". In the second source, numerous examples of Shah Abbas I brutally killing Turkish captives and his own citizens are recorded. As a rule, he used to kill all the Turkish captives after violating his oath that their lives would be safe, and subjecting them to a great deal of physical and mental torture. After killing them, he never showed the slightest hint of humanity, honor or respect. Instead, with complete disrespect, he threw their severed heads in the streets and markets, where they were left to be trampled by people and animals.

Keywords: Qizilbash, Şah Abbas I, Mankurtism, Turkophobia, Violence-Terrorism

Tuesday, February 16, 2021

مَحْمَدْ سولئیمان‌اوغلو بایات- باغدادلی فوضولی بویورور:

 

مَحْمَدْ سولئیمان‌اوغلو بایات- باغدادلی فوضولی (فضولی) بویورور:

 

MEHMED SÜLEYMANOĞLU BAYAT - BAĞDADLI FUZÛLİ BUYURUR:


 

 

عُمر نقدینْ صرف ائدیپ بَن، کسبِ عرفان ائتمیشه‌م

اهلِ دنیا هم کمالِ جهل‌یله تحصیلِ مال

دهر بیر بازاردیر، هر کیم متاعین عرض ائده‌ر

اهلِ دنیا سیم و زر، اهلِ هنر فضل و کمال

کیم که بن‌ده‌ن نفع بۇلماز، ایسته‌مه‌ن نفعین آنین

اوْل که یوخ نفعیم آنا، اولماز بانا نفعی حلال

ایسته‌مه‌ن نادان بانا گر وئرسه گنجِ سیم و زر

کیم عوض‌سیز مالا نادان‌دان تصرّف‌دور وبال

 

Ömr nakdın sarf edip ben kesb-i irfân etmişem

Ehl-i dünyâ hem kemâl-i cehl ile tahsîl-i mâl

Dehr bir bâzârdır, her kim metâın arz eder

Ehl-i dünyâ sîm ü zer, ehl-i hüner fazl u kemâl

Kim ki benden  nef’ bulmaz, istemen nef’in onun

Ol ki yok  nef’im onâ, nef’î  banâ olmaz halâl

İstemen nâdan bana ger verse genc-î sîm ü zer

Kim ivazsız mâla nâdândan tasarrufdur vebâl

 

*

 

ائیله‌ییپ نادانا عرضِ فضل و اظهارِ هنر

شرمسار ائتمه‌ک، عطا اومماق نه‌دیر: ظلمِ صریح!

سن بیلیرسین مجملاً آندان نه آلیرسین، ولی

بیلمه‌ز اوْل کیم آلدیغی سن‌ده‌ن حَسَن‌دیر یا قبیح

ظاهراً ساتماق هنر، آلماق عطا بیر بیع‌دیر

طفل‌دیر نادان، بویورماز شرع اونون بیعین صحیح

 

Eyleyip nâdâna arz-ı fazl u izhâr-ı hüner

Şerm-sâr etmek, atâ ummak nedir: zûlm-î sarih!

Sen bilirsin mücmelen ondan ne âlırsın velî

Bilmez ol kim aldığı senden hasendir yâ kabîh

Zâhiren satmak hüner, almak atâ bîr bey’dir

Tıfldır nâdan, buyurmaz şer’ onun bey’in sahih

 

*

 

ای قاضی‌یِ خجسته لقا کیم حقّ ائیله‌میش

صاحبِ سریرِ مسندِ حکمِ قضا سنی

جهد ائیله‌گیل ملاحظه‌یِ نفعِ دنیوی

حکمِ قضادا ائتمه‌یه اهلِ خطا سنی

مقبولِ خَلْق قیلمیش ایکه‌ن علم و معرفت

مردودِ خالِق ائیله‌مه‌یه ارتشاء سنی

 

Ey kâzi-yi hüceste likâ kim Hakk eylemiş

Sâhib-i serîr-i mesned-i hükm-i kazâ seni

Cehd eylegil mülahaza-yı naf’-i dünyevi

Hükm-i kazâda etmeye ehl-i hatâ seni

Makbûl-i halk kılmış iken ilm u mâ’rifet

Merdûd-i hâlik eylemeye irtişa seni

 

*

 

ظلم ایله آقچالار آلیپ ظالم

ائیله‌ر انعام خلقه منّت ایله

بیلمه‌ز آنی که ائتدییی ظولمه

گؤره‌جه‌ک‌دیر جزا مذلّت ایله

مدّعاسی بو کیم رضایِ اِلآه

آنا حاصل اولا بو عادت ایله

جنّتی آلماق اولماز آقچا ایله

گیرمه‌ک اولماز بهشته رشوت‌یله

 

Zülüm ile akçalar alıp zâlim

Eyler in’âm halka minnet ile

Bilmez ânı ki ettiyi zülme

Görecektir ceza mezellet ile

Müddeâsı bu kim rızâ-yi İlâh

Ana hâsıl ola bu âdet ile

Cennet’i almak olmaz akça ile

Girmek olmaz Behişt’e rüşvet ile